Ты пленила меня красотой - Пётр Налич

Ты пленила меня красотой:

Как же можно быть такой жестокой?

Как же можно быть жестокой такой?

Ты пленила меня незачем…

Из последних сил надрывался-шел,

Ах, зачем, ах, зачем?

Ты не любишь меня совсем.

Все, что пела мне — все обман и тлен, да…

Замерзает в пруду вода,

И с печальной ивы облетают листья.

Все, кто могут, улетели на юг,

Я остался здесь покопаться в мыслях.

Из последних сил думал-размышлял,

Ах, зачем, ах, зачем?

Ведь давно я тут один совсем,

И вокруг меня — только тишь и тлен, тишь и тлен.

Je fascineerde me met schoonheid:

Hoe kun je zo wreed zijn?

Hoe kun je zo wreed zijn?

Je hebt me zonder reden geboeid...

Met de laatste kracht spande hij zich in en liep,

Oh waarom, oh waarom?

Je houdt helemaal niet van me.

Alles wat ze voor me zong is allemaal bedrog en verval, ja ...

Water bevriest in de vijver,

En van de trieste wilgenbladeren vliegen rond.

Iedereen die kan, vloog naar het zuiden,

Ik verbleef hier om in mijn gedachten te graven.

Van de laatste krachten die ik dacht en dacht,

Oh waarom, oh waarom?

Ik ben hier tenslotte al heel lang alleen,

En overal om me heen is alleen stilte en verval, stilte en verval.