Los versos de un loco - Presuntos Implicados

Juan quiso imaginar

Que el tiempo era una flor

Con pétalos de instante

Y quiso deshojar la flor

Un sí.

un no.

un juego sin razón

A veces juan escribe

Los poemas más hermosos y velados

Lucía no comprende

Más le ofrece la tutela de su amor

Rimas, sonrisa

Arrullos para el corazón

Y ella, le espera

Hablando desde la razón

No tengas miedo

Te estaré esperando

Y en tu paisaje seré como el sol

No tengas miedo

Te estaré velando

Y entre tus sueños siempre estaré yo

Juan quiere imaginar

Que el viento es como un mar

De gotas en el aire

Juan cree que el ave es pez

Que surca el cielo huyendo del pescador

Lucía no le entiende y roza el cielo

Con la yema de sus dedos

No sabe que es la musa

Y es el cielo que ilumina su visión

John wilde zich voorstellen

Die tijd was een bloem

Met instant bloemblaadjes

En hij wilde de bloem strippen

Een ja.

een nee.

een spel zonder reden

Soms schrijft Juan

De mooiste en versluierde gedichten

Lucia begrijpt het niet

More biedt je de voogdij over je liefde

rijmt, lach

Slaapliedjes voor het hart

En ze wacht op hem

sprekend vanuit de rede

Wees niet bang

ik zal wachten

En in jouw landschap zal ik zijn als de zon

Wees niet bang

Ik zal over je waken

En onder je dromen zal ik altijd zijn

John wil zich voorstellen

Dat de wind is als een zee

Van druppels in de lucht

Juan gelooft dat de vogel een vis is

Die de lucht doorkruist op de vlucht voor de visser

Lucia verstaat hem niet en raakt de lucht aan

Met de toppen van je vingers

Ze weet niet dat ze de muze is

En het is de lucht die je zicht verlicht