L'Ultimo Abbraccio - Petra Berger

Né una croce, neanche un fiore

Solo buio e umiditá

La grazia ch’era stata dei corpi

Ora offende i ricordi

Trá quei sassi laggiú

É per colpa di un' amore

E certo umana gelosia

Il sole tenta invano di entrare

Coi raggi a scaldare quel triste tempio

Solo pietá in quello scomposto abbraccio, niente piú

Quadro imperfetto che mai nessuno ammirerá

E Francesca era un bel fiore

Paolo lo raccoglierá

Ma l’odio che la mano armerá

Le loro vite avrá

Solo pietá in quell’ultimo abbraccio, niente piú

Storia e leggenda … per sempre amanti senza etá

Geen kruis, zelfs geen bloem

Alleen duisternis en vochtigheid

De genade die van de lichamen was geweest

Nu beledigt het de herinneringen

Tussen die stenen daar

Het is vanwege een liefde

En zeker menselijke jaloezie

De zon probeert tevergeefs binnen te komen

Met de stralen om die droevige tempel te verwarmen

Alleen jammer in die gebroken omhelzing, meer niet

Onvolmaakt schilderij dat niemand ooit zal bewonderen

En Francesca was een prachtige bloem

Paolo komt het ophalen

Maar de haat die de hand zal bewapenen

Hun leven zal hebben

Alleen jammer in die laatste omhelzing, meer niet

Geschiedenis en legende... voor altijd geliefden zonder leeftijd