Балада аб маці - Песняры

На бітву крывавую сына праводзіўшы з хаты,

На шчасьце і ўдачу пасеяла маці зярняты.

Калі дачакаецца маці з тых зерняў усходу,

Сын прыдзе з паходу, са славую прыйдзе з паходу.

Дарэмна ўздыхала, чакала і шчасьця, і долі:

Упалі зярняты на камень шчарбаты ў полі.

На камень упала цярплівая маці ў зьнямозе,

У роспачы скардзіцца стала знаёмай дарозе:

«Пачуй мае словы, улашчы свой камень суровы.

За гэта вярбою гатовая стаць над табою».

Сказала дарога ёй: «Скардзішся, маці, дарма ты.

Ня ўзыдуць зярняты, бо палі на камень шчарбаты.

Ня першая ты каля камню заходзішся з жалю:

Ня раз на ім сеялі, але ні разу ня жалі!

На нашыя нівы яго закацілі чужынцы,

Чужы і маўклівы, даўно ён ляжыць пры гасьцінцы».

З дарогі ўставала, як каменю маці казала:

«Вады табе мала і матчыных слёз табе мала!

Цяпер я крывёю сваёю цябе заклінаю:

Ня стану зямлёю, а каменем стану сама я!"

І тройчы такою кляцьбою той камень пракляла.

Стаў камень зямлёю, сама ж яна каменем стала.

На камні былым пры дарозе ўзыходзяць зярняты.

Вяртаецца сын па дарозе з паходу дахаты.

Bij de slag werd de bloedige zoon het huis uit geëscorteerd,

Gelukkig en gelukkig zaaide de moeder de zaden.

Als we wachten op de moeder van die granen van het oosten,

De zoon zal uit de campagne komen, met glorie zal uit de campagne komen.

Ze zuchtte tevergeefs, wachtend op geluk en lot:

Korrels vielen op de steenslag in het veld.

De geduldige moeder viel uitgeput op de steen,

In wanhoop werd klagen een vertrouwde weg:

"Hoor mijn woorden, leg je steen hard.

Hiervoor staat de wilg klaar om over je heen te gaan staan.

De weg zei haar: 'Je klaagt, moeder, je bent tevergeefs.

De korrels zullen niet rijzen, omdat de velden op de steen versnipperd zijn.

Je bent niet de eerste die met medelijden naar de steen komt:

Meer dan eens werd er gezaaid, maar nooit spijt van gehad!

Vreemden rolden hem onze velden in,

Vreemder en zwijgzaam ligt hij al heel lang op het pad."

Ze stond op van de weg terwijl haar moeder tegen de steen zei:

“Je hebt niet genoeg water en je hebt niet genoeg moedertranen!

Nu roep ik je op met mijn bloed:

Ik zal niet de aarde worden, maar ik zal de steen worden!"

En drie keer met zo'n eed die steen vervloekte.

De steen werd de aarde, en zij werd de steen.

Op de steen van de voormalige langs de weg rijzen de korrels op.

De zoon keert terug op weg naar huis.