Râhu - Pensées Nocturnes

C’est un funeste ivrogne qui soupe ce soir

Qui de mon cerveau sur sa balançoire

Se gorge salement

Valsant en mesure en ce terne manoir

Qu’est mon crâne affable, répugnant crachoir

Il gerbe à torrent ses acides ventrailles

Noyé dans le sang, recouvert de failles

Résonnent ces broiements dans ma tête

Raisonnent ces errements dans ma tête

Cette comptine vicieuse qui crève le silence

Savoureuse putain au goût d’abstinence

Mais revoilà que titube l’imbriaque

Pansant au rythme des larmes dionysiaques

Foulant gaiment ce cimetière de pensées

Il racle de la langue l’amère absurdité

Il faut l’imaginer heureux

Dans ce monde follement silencieux

Car les moyens justifient la fin

Mais le rocher roule encore

Le rocher roule encore…

Het is een fatale dronkaard die vanavond supt

Wie van mijn brein op zijn schommel

Keel Vuil

Walsen in de tijd in dit saaie herenhuis

Wat is mijn minzame, weerzinwekkende kwispedoorschedel?

Hij stort zich op zijn zure buik

Verdronken in bloed, bedekt met scheuren

Dit slijpsel weerklinkt in mijn hoofd

Reden deze omzwervingen in mijn hoofd

Dit vicieuze kinderliedje dat de stilte doorbreekt

Lekkere onthoudingsmakende hoer

Maar ook hier wankelt de imbriaque

Verbinden op het ritme van Dionysische tranen

Vrolijk dit kerkhof van gedachten vertrappen

Hij schraapt met zijn tong de bittere absurditeit

Je moet je hem gelukkig voorstellen

In deze wild stille wereld

Want de middelen rechtvaardigen het doel

Maar de rock rolt nog steeds

De steen rolt nog steeds...