Paria - Pensées Nocturnes

Soleil seul, sans ombre

Sur les intestins de la chimère

De cette cité sombre

Où les hommes enfilés se noient de rêves

J’ai vu cette perle en peine

Où grouillent nombre de petits points noirs

Ces viles fourmis hautaines

Qui mangeaient son cœur sans miroir

J’ai vu les fils difformes

Dominer cette lune sans nuit

A l’article du maitre d’orchestre

Qui de sa plume rythme la vie

J’ai vu le coin de l’univers

Cette légère couleur de verre

Diluer l’ordre et créer l’entropie

Souffrir d’air et manquer d’oubli

J’ai vu ce vide patent

Cette cruelle vanité

Cette dernière étincelle sanction

Je suis le corbeau blanc

Celui qui voudrait s'élever

Mais entouré des lueurs du passé

Je ne peux qu’admirer le néant

Je suis le corbeau blanc

L’oiseau affranchi du temps

Survivant de l’ennui

Je deviendrais ce que je suis

Zon alleen, zonder schaduw

Op de darmen van de hersenschim

Van deze donkere stad

Waar mannen met schroefdraad verdrinken in dromen

Ik zag deze parel in pijn

Waar veel kleine zwarte stippen zwermen

Die hooghartige gemene mieren

Die haar hart opat zonder spiegel

Ik zag de misvormde draden

Domineer deze nachtloze maan

Naar het artikel van de dirigent

Wie met zijn pen het leven accentueert?

Ik zag de hoek van het universum

Deze lichte kleur van glas

Verdun de volgorde en creëer entropie

Lijd aan lucht en raakt uit de vergetelheid

Ik zag deze patentleegte

Deze wrede ijdelheid

Die laatste vonk sanctie

Ik ben de witte kraai

Wie wil er graag opstaan?

Maar omringd door glimpen van het verleden

Ik kan alleen het niets bewonderen

Ik ben de witte kraai

De tijdloze vogel

overlever van verveling

Ik zou worden wat ik ben