Monosis - Pensées Nocturnes

Seul.

Seule s'élève la Lune

Seule elle écrase les ténèbres

Des larmes jaunes croulent de folie

Trouant le noir, elles fuient son lit

Le vieux clown attend, le sourire coulant

Il attend la fin, perdu dans ce champ

L’accordéon en chœur il perce le vent

L’accord du Léon se meurt, elle seule l’entend

Lassé de tromper le sort des vivants

Ce théâtre de pleurs et de faux sentiments

Il accompagne doucement son vieux compagnon

De sa voix fragile il pleure la fin d’une saison

Le vieux Léon est mort

Alleen.

Alleen de maan komt op

Alleen verplettert ze de duisternis

Gele tranen druipen van waanzin

Gaten in het donker, ze ontvluchten haar bed

De oude clown wacht, de glimlach vloeit

Hij wacht op het einde, verloren in dit veld

De accordeon in koor het doorboort de wind

Leon's akkoord sterft af, alleen zij hoort het

Moe van het bedriegen van het lot van de levenden

Dit theater van tranen en valse gevoelens

Hij begeleidt zachtjes zijn oude metgezel

Met zijn breekbare stem huilt hij het einde van een seizoen

Oude Leon is dood