Poil de Lune - Pensées Nocturnes

Il est dur lorsque sur la terre

Dans le bonheur on a vécu

De mourir triste et solitaire

Sur les ruines d’un vieux cul

Jadis dans une forêt vierge

Je fus planté sur le versant

Qu’un pur filet d’urine asperge

Et parfois un filet de sang

Destin fatal, un doigt nubile

Un soir par là vint s'égarer

Et de sa phalange mobile

Frotter, racler et labourer

J’ai vu s’en aller nos dépouilles

Sur le fleuve des passions

Qui prend sa source — dans les couilles

Et va se perdre dans les cons

N’ai-je pas vu tous les prépuces

Avoir chez nous un libre accès

Alors même qu’ils étaient russes

Surtout quand ils étaient français

J’ai vu le vieillard phosphorique

Dans un effort trop passager

Charger son dard étique

Sans parvenir à décharger

J’espérais à l’heure dernière

Me noyer dans l’eau des bidets

Mais j’habite sur un derrière

Qu’hélas on ne lave jamais

Il eut parlé longtemps encore

Lorsqu’un vent vif précipité

Broyant, mais non pas inodore

Le lança dans l'éternité

Ainsi tout retourne dans la tombe

Tout ce qui vit, tout ce qui fut

Ainsi tout change ainsi tout tombe

Illusions… et poils de cul

JULES VERNE (1855)

Het is moeilijk als je op aarde bent

In geluk leefden we

Om verdrietig en eenzaam te sterven

Op de ruïnes van een oude ezel

Eenmaal in een oerwoud

Ik was geplant op de helling

Dat een puur straaltje urine hagelslag

En soms een straaltje bloed

Fataal lot, een huwbare vinger

Op een avond kwam er om te dwalen

En zijn mobiele falanx

Schrobben, schrapen en ploegen

Ik zag onze stoffelijke resten verdwijnen

Op de rivier van passies

Die ontstaat — in de ballen

En zal verdwalen in de nadelen

Heb ik niet alle voorhuiden gezien?

Heb gratis toegang bij ons

Ook al waren ze Russisch

Vooral toen ze Frans waren

Ik zag de fosforhoudende oude man

In een te vluchtige poging

Laad zijn etherische angel op

Zonder te kunnen lossen

Ik hoopte op het laatste uur

Verdrinken in bidetwater

Maar ik woon op een achterkant

Dat helaas we nooit wassen

Hij had al lang gesproken

Toen er een stevige wind raasde

Malen, maar niet geurloos

Gooide hem in de eeuwigheid

Dus alles gaat terug naar het graf

Alles wat leeft, alles wat was

Dus alles verandert, dus alles valt

Illusies... en kontharen

JULES VERNE (1855)