Flore - Pensées Nocturnes

Peints en sombre sur mes mains

Pâles comme neige au matin

La vie a trop vite rayé

Les mots qui la dessinaient

Elle gît lasse dans la boue

Piétinée par tous ces fous

Par l’oubli et chaque pleur

D’un temps qui figé se meurt

Perdu dans son noir parfum

Je cherche des traces usées

Des mots jadis égarés

Sur les flancs d’un grand chemin

Le c ur scellé dans l' il

Loin de tout mais près du vide

Je suis captif de ses rides

Chassé par une peur futile

Donker geverfd op mijn handen

Bleek als sneeuw in de ochtend

Het leven is te snel gekrast

De woorden die haar trokken

Ze ligt vermoeid in de modder

Vertrapt door al deze dwazen

Door vergetelheid en elke kreet

Van een bevroren tijd sterft

Verloren in zijn zwarte parfum

Ik ben op zoek naar versleten sporen

Woorden eens verloren

Aan de zijkanten van een hoofdweg

Het hart verzegeld in het oog

Weg van alles, maar dicht bij de leegte

Ik ben gevangen in haar rimpels

Gedreven door zinloze angst