Dés-espoir - Pensées Nocturnes

Peints en sombre sur mes mains

Pâles comme neige au matin

La vie a trop vite rayé

Les mots qui la dessinaient

Elle gît lasse dans la boue

Piétinée par tous ces fous

Par l’oubli et chaque pleur

D’un temps qui figé se meurt

Perdu dans son noir parfum

Je cherche des traces usées

Des mots jadis égarés

Sur les flancs d’un grand chemin

Le cœur scellé dans l’exil

Loin de tout mais près du vide

Je suis captif de ses rides

Chassé par une peur futile

Libre, mais à jamais soumis

Aux désirs et à la vie

J’erre, seul sans même un ami

Dans les couloirs de la nuit

Pourtant, ni maître, ni servile

Frêle poussière au firmament

Je reste fort et docile

Faible quand on me surprend

J’aime à croire un court instant

Quand mes doigts frôlent la gelé

Qu’elle réchauffe mon sang

Et dévoile la vérité:

Je suis retiré des miens

Mais pas perdu ici-bas

Si je touche son parfum

La Nature me guidera

Peints en sombre sur mes mains

Pâles comme neige au matin

Ma vie a su consumer

Tous ces maux qui l’accablaient

Donker geverfd op mijn handen

Bleek als sneeuw in de ochtend

Het leven is te snel gekrast

De woorden die haar trokken

Ze ligt vermoeid in de modder

Vertrapt door al deze dwazen

Door vergetelheid en elke kreet

Van een bevroren tijd sterft

Verloren in zijn zwarte parfum

Ik ben op zoek naar versleten sporen

Woorden eens verloren

Aan de zijkanten van een hoofdweg

Het hart verzegeld in ballingschap

Weg van alles, maar dicht bij de leegte

Ik ben gevangen in haar rimpels

Gedreven door zinloze angst

Gratis, maar voor altijd onderdanig

Naar verlangens en naar het leven

Ik dwaal rond, alleen zonder zelfs een vriend

In de gangen van de nacht

Maar noch meester noch dienaar

Breekbaar stof aan het firmament

Ik blijf sterk en volgzaam

Zwak wanneer verrast

Ik geloof graag voor een korte tijd

Wanneer mijn vingers de gelei borstelen

Het verwarmt mijn bloed

En de waarheid onthullen:

Ik ben teruggetrokken uit de mijne

Maar niet verloren hier

Als ik haar parfum aanraak

De natuur zal me leiden

Donker geverfd op mijn handen

Bleek als sneeuw in de ochtend

Mijn leven wist hoe te consumeren

Al dit kwaad dat hem overweldigde