Пограничная тишина - Пекин Роу-Роу

Эта река — я забыл ее имя

Эта гора, нависла, как вымя

Над нами, заплывшими, так далеко

Так далеко, что не видно ни зги…

А с берега слышно, как нас призывают

Цикады ночные

И звезды мерцают

И чудится с берега той стороны

Нас ждут, замирая, алоэ цветы…

И в этом трагедия нашей любви

И в этом знамение нашей любви

Что мы так и будем всю жизнь на плаву

Не зная, к каким бы огням загребсти…

Deze rivier - ik ben de naam vergeten

Deze berg hing als een uier

Boven ons gezwommen, zo ver weg

Zo ver weg dat je niets meer kunt zien...

En vanaf de kust hoor je hoe we heten

nachtelijke krekels

En de sterren fonkelen

En het lijkt van de andere kant van de kust

We wachten, sterven, aloë bloemen ...

En dit is de tragedie van onze liefde

En dit is een teken van onze liefde

Dat we ons hele leven zullen blijven drijven

Niet wetend welke vuren je moet aanharken...