Black and White - Parquet Courts

Nothing makes my heart so wild as being

In possession of a potent night

Racing down the stairs in a nude descension

Shedding and discarding my hide

But the bold strokes crack so quickly

And it’s often that I wonder why

Dripping at the slow-motion rate of surrender

Hanging to my bones as they dry

How can I want something more than a new hell in which to fry

When I see in mostly black and white?

There’s a sinful sort of side of being

So contained, a bit like being lost

Stumbling through the background like a small town loner

Quietly a-whisperin' my thoughts into my cupped hands

Folded and monk-like, at least that’s what I’ve always said

How does writing letters from the lonely margins feel

When there is no hair on my head?

Is the solitude I seek a trap where I’ve been blindly led?

Tell me, where then do I go instead?

When atonement comes in distant waves

I might wait until the next to break

Choking through forgiveness at a sunfly prompter

Staring through the back of my face

Its a vulgar, hidden part of being tethered to the world right now;

Spending all my dollars to remain a member

Nothing in my eyes but a scowl

Do I bother to define myself beyond what they allow?

Have I already forgotten how?

Niets maakt mijn hart zo wild als zijnde

In het bezit van een krachtige nacht

De trap af rennen in een naakte afdaling

Mijn huid afwerpen en weggooien

Maar de vetgedrukte streken kraken zo snel

En vaak vraag ik me af waarom

Druipend met de slow-motionsnelheid van overgave

Hangend aan mijn botten terwijl ze drogen

Hoe kan ik meer willen dan een nieuwe hel om in te bakken?

Wanneer zie ik voornamelijk in zwart-wit?

Er is een zondige kant van het zijn

Zo ingeperkt, een beetje alsof je verdwaald bent

Struikelend door de achtergrond als een eenling in een kleine stad

Zachtjes fluisterend mijn gedachten in mijn tot een kom gevormde handen

Opgevouwen en monnikachtig, tenminste dat heb ik altijd gezegd

Hoe voelt het om brieven te schrijven vanuit de eenzame marges

Wanneer er geen haar op mijn hoofd zit?

Is de eenzaamheid die ik zoek een val waar ik blindelings naartoe ben geleid?

Vertel me, waar moet ik dan heen?

Wanneer verzoening in verre golven komt

Ik kan wachten tot de volgende om te pauzeren

Verstikking door vergeving bij een souffleur van een zonnevlieg

Door de achterkant van mijn gezicht staren

Het is een vulgair, verborgen onderdeel van het vastgebonden zijn aan de wereld op dit moment;

Al mijn dollars uitgeven om lid te blijven

Niets in mijn ogen behalve een boze blik

Doe ik de moeite om mezelf verder te definiëren dan wat ze toestaan?

Ben ik al vergeten hoe?