Palmeras en la nieve - Pablo Alboran

Trozos de papel, se pierden en la mar,

viento que les lleva, rumbo al azar…

Qué blanco es el ayer, que triste el porvenir,

lleno de preguntas, que no llegan a su fin.

Quién dirije el aire, quién rompe las hojas

De aquellas palmeras que lloran…

Quién maneja el tiempo, que pierden a solas…

Quién teje las redes que les ahogan.

Navega en el dolor, un barco sin timón

llevando los recuerdos de la vida que dejó.

El cielo verde y gris, la nieve de marfil,

cae sobre el sueño, que una vez pudo vivir.

Pero quién dirije el aire, quién rompe las hojas

De aquellas palmeras que lloran…

Quién maneja el tiempo, que pierden a solas…

Quién teje las redes que les ahogaaaaaaaaaan.

Stukjes papier gaan verloren in de zee,

wind die ze meeneemt, willekeurig op weg...

Hoe wit is gisteren, hoe triest is de toekomst,

vol vragen, waar geen einde aan komt.

Wie bestuurt de lucht, wie breekt de bladeren

Van die palmbomen die huilen...

Wie beheert de tijd, wie verliest alleen...

Wie weeft de netten die hen verdrinken.

Zeil in pijn, een schip zonder roer

met de herinneringen aan het leven dat hij achterliet.

De groene en grijze lucht, de ivoren sneeuw,

valt op de droom, die ooit zou kunnen leven.

Maar wie bestuurt de lucht, wie breekt de bladeren?

Van die palmbomen die huilen...

Wie beheert de tijd, wie verliest alleen...

Wie weeft de netten die hen verstikken?