Сны деревьев - Оля и Монстр

Снег заметает следы, гаснет окно,

Человек или дерево ты — темноте всё равно.

Холод притаился за дверью, подсмотрел наши сны.

Снился лес, где мы как деревья, а деревья как мы.

Между нами проложены рельсы, и летят поезда.

Мы друг друга из сумрака леса зовём иногда —

Пассажиры слышат немного этот звук,

Принимая его за дороги скрип и стук.

Наши ветви ломались под тяжестью снега, скрипели стволы,

Нас пугали шаги человека и скрежет пилы.

Мы сплелись в неподвижном танце, где ведёт зима.

Мы деревья и не можем друг к другу прижаться и укрыться в домах.

Синий иней застыл на ресницах, а на пальцах — лёд.

В небесах белоснежную птицу растерзал белый кот.

С неба падают, падают перья, спи, усни.

Людям снится, что и они как деревья, а мы как они.

Наши ветви ломались под тяжестью снега, скрипели стволы,

Нас пугали шаги человека и скрежет пилы.

Мы сплелись в неподвижном танце, где ведёт зима.

Мы деревья и не можем друг к другу прижаться и укрыться в домах.

De sneeuw bedekt de sporen, het raam gaat uit,

Of je nu een persoon of een boom bent, de duisternis maakt het niet uit.

De kou loerde achter de deur, bespiedde onze dromen.

Ik droomde van een bos waar we zijn als bomen, en de bomen zijn als wij.

Er worden rails tussen ons gelegd en treinen vliegen.

We bellen elkaar soms vanuit de schemering van het bos -

Passagiers horen een beetje van dit geluid,

Het nemen voor wegen, kraken en kloppen.

Onze takken braken onder het gewicht van de sneeuw, stammen kraakten,

We schrokken van de stappen van een man en het slijpen van een zaag.

We verstrengelden ons in een bewegingsloze dans waar de winter toe leidt.

We zijn bomen en kunnen niet tegen elkaar aan kruipen en ons in huizen verstoppen.

Blauwe rijp bevroor op de wimpers en op de vingers - ijs.

In de lucht werd een sneeuwwitte vogel aan stukken gescheurd door een witte kat.

Veren vallen uit de lucht, slaap, slaap.

Mensen dromen dat ze als bomen zijn, en wij zijn zoals zij.

Onze takken braken onder het gewicht van de sneeuw, stammen kraakten,

We schrokken van de stappen van een man en het slijpen van een zaag.

We verstrengelden ons in een bewegingsloze dans waar de winter toe leidt.

We zijn bomen en kunnen niet tegen elkaar aan kruipen en ons in huizen verstoppen.