Театр - Ольга Арефьева, Ковчег

Стою и чувствую, как взрослею,

У стен есть плотность и глубина,

У плоти есть под корою змеи,

Улыбка Кали слегка злобна.

Остра печаль, одиноки черви,

Безликий сфинкс не пускает слез,

Веревка — это не просто вервие:

Внутри и так перепилен трос.

Увитый матчем щербленых кнопок

Кассир-привратник глядит в дупло,

Жует билеты, небрит и робок,

А время роли уже пошло.

Театр открыт как коробка снизу —

Видны запыленные кишки.

Пернатый клоун идет карнизом

И шлет измученные смешки.

Необычайная банальность эта антиутопия.

Учите текст, шевеля глазами,

Пока предсердие ловит такт.

Наш главный чем-то все время занят,

Не надо плакать, у нас аншлаг.

Ступни к стропилам небес прижаты,

Башка стучит в мировое дно,

Извне все это висит как вата,

А изнутри — как в гробу темно.

Красива участь кривых амуров,

Босых цариц в зоопарке сцен.

Ты эпизод — ты взлетаешь хмуро

И попадаешь не в плоть, а в плен.

А наверху — все пески, да точки,

Овалы, клетки, щенки химер…

Ты не попал в них настолько точно,

Что аплодировал весь партер.

Необычайная банальность эта антиутопия.

В глазах по лампочке, в ребрах дырка,

Астральный ветер, картонный член.

Я сирота, я умею зыркать,

И нажимать, и стрелять с колен.

Ты будешь в платье из красных буден

Кружить смещенный ногами пол,

Но ты не знаешь, кто эти люди,

К которым ты, наконец, пришел!

Ik sta en voel hoe ik opgroei,

Muren hebben dichtheid en diepte

Het vlees heeft slangen onder zijn schors,

Kali's glimlach is een beetje gemeen.

Scherp verdriet, eenzame wormen,

De gezichtsloze sfinx huilt niet,

Een touw is niet zomaar een touw:

Het touw is al binnen gezaagd.

verstrengeld met een match van afgebroken knopen

De kassier-poortwachter kijkt in de holte,

Kauwt kaartjes, ongeschoren en timide,

En de tijd voor de rol is al aangebroken.

Het theater is van onderen open als een doos -

Stoffige darmen zijn zichtbaar.

De gevederde clown loopt langs de richel

En stuurt uitgeputte grinniken.

Deze dystopie is een buitengewone banaliteit.

Leer de tekst door je ogen te bewegen

Terwijl het atrium de beat opvangt.

Onze chef is altijd ergens mee bezig,

We hoeven niet te huilen, we hebben een vol huis.

Voeten tegen de spanten van de hemel gedrukt,

Het hoofd klopt op de bodem van de wereld,

Van buiten hangt het allemaal als watten,

En van binnenuit - als in een kist is het donker.

Het lot van kromme cupido's is mooi,

Barefoot-koninginnen in de dierentuinscènes.

Je bent een aflevering - je vertrekt somber

En je valt niet in het vlees, maar in gevangenschap.

En bovenal - al het zand, ja punten,

Ovalen, kooien, puppy's van hersenschimmen...

Je hebt ze niet zo nauwkeurig geraakt

Dat applaudisseerde de hele parterre.

Deze dystopie is een buitengewone banaliteit.

Er is een gloeilamp in de ogen, een gat in de ribben,

Astrale wind, kartonnen lid.

Ik ben een wees, ik weet hoe ik moet staren,

En druk en schiet vanaf je knieën.

Je zult in een rode alledaagse jurk zijn

Cirkelend over de vloer verplaatst door voeten,

Maar je weet niet wie deze mensen zijn

Waar je eindelijk toe bent gekomen!