Ночь-ловушка - Ольга Арефьева, Ковчег

Ночь расставлена, как ловушка, звуки пойманы в сети,

Из сердца струится кровь.

Над небом и под землей вибрация ручки ножа,

Торчащего из-под ребер.

Снег на моем лице не тает, я украдена этой ночью.

Улица вымыта тьмою, я уже не хочу обратно.

Пляшут пьяницы, за руки взявшись, кидая бутылками с ядом

В головы случайным прохожим.

Убийцы спешат по своим делам, они не ищут меня,

Улица вымыта тьмою.

Снег на моем лице не тает, в глазницы налито небо,

Я держу за ошейник время, я слежу, чтобы не было утра.

Бесшумно пружина скользит, в механизме часов поломка —

Время идет обратно.

Утро больше сюда не придет, ничего мне отныне не страшно,

Я улыбаюсь от счастья.

Снег на моем лице не тает, я пускаю корни в почву,

Меня не боятся птицы и звери, на мне прорастают травы.

Я украдена этой ночью, я пускаю корни в почву,

На мне прорастают травы, я уже не хочу обратно.

Меня не боятся птицы, я улыбаюсь от счастья.

De nacht is ingesteld als een val, de geluiden worden gevangen in het net,

Bloed stroomt uit het hart.

Boven de hemel en onder de aarde, de trilling van het handvat van het mes,

Uitstekend onder de ribben.

De sneeuw op mijn gezicht smelt niet, ik ben vannacht gestolen.

De straat wordt gewassen door duisternis, ik wil niet terug.

Dronkaards dansen, houden elkaars hand vast, gooien met flessen gif

In de hoofden van willekeurige voorbijgangers.

De moordenaars zijn onderweg, ze zijn niet op zoek naar mij

De straat wordt gewassen in duisternis.

De sneeuw smelt niet op mijn gezicht, de lucht wordt in de oogkassen gegoten,

Ik houd de tijd bij de kraag, ik zorg ervoor dat er geen ochtend is.

Stil schuift de veer, in het mechanisme van het horloge is er een storing -

De tijd gaat terug.

Morgen zal hier niet meer komen, ik ben van nu af aan nergens meer bang voor,

Ik glimlach van geluk.

De sneeuw op mijn gezicht smelt niet, ik wortel in de grond,

Vogels en dieren zijn niet bang voor mij, kruiden ontspruiten op mij.

Ik ben gestolen vanavond, ik ben aan het wroeten in de grond

Kruiden ontkiemen op mij, ik wil niet meer terug.

Vogels zijn niet bang voor mij, ik lach van geluk.