Двойное дно - Ольга Арефьева, Ковчег

В моих глазах двойное дно,

Но то, чем вижу — где-то между.

Моё лицо сомкнуло вежды,

Но то, чем вижу — не оно.

Мои ладони и ступни

Набрякли веками сквозь горсти,

Ещё чуть-чуть — пробьются гвозди,

Но то, чем вижу — не они.

Не они… Не они…

Не они… Не они…

Ладонью я теряю нить,

Но вижу стороною тыльной,

Не видеть я почти бессильна,

А много видеть — мало жить.

Хоть надевай чулки, хоть нет,

Мои прозрачные колени

И те глядят, когда не лень им,

Запястья снастью ловят свет.

Ловят свет… Ловят свет…

Ловят свет… Ловят свет…

Я вижу пальцами тоску

И волосами вижу ласку,

Я улыбаюсь, видя наспех,

Ведь знаю — не успеть броску.

Я вижу тенью и спиной

Окно, закрытое доселе,

Окно сквозит на грубом теле,

Но то, чем вижу — не оно…

Не оно… Не оно…

Не оно… Не оно…

Er is een dubbele bodem in mijn ogen,

Maar wat ik zie zit er ergens tussenin.

Mijn gezicht sloot de oogleden,

Maar wat ik zie is het niet.

Mijn handpalmen en voeten

Eeuwenlang door handenvol gestoten,

Een beetje meer - nagels zullen doorbreken,

Maar wat ik zie, zijn zij niet.

Zij niet... Zij niet...

Zij niet... Zij niet...

Met mijn handpalm verlies ik de draad,

Maar ik zie de achterkant,

Ik ben bijna machteloos om niet te zien

En veel zien is niet genoeg om te leven.

Kousen dragen of niet

Mijn transparante knieën

En ze kijken als ze niet te lui zijn,

Polsen pakken het licht aan.

Het licht vangen... Het licht vangen...

Het licht vangen... Het licht vangen...

Ik zie verlangen met mijn vingers

En ik zie streling met mijn haar,

Ik glimlach, zie in een haast,

Ik weet het tenslotte - geen tijd hebben om te gooien.

Ik zie schaduw en terug

Het raam dat eerder gesloten was

Een raam doorboort een grof lichaam,

Maar wat ik zie is het niet...

Niet het... Niet het...

Niet het... Niet het...