Бритва Оккама - Ольга Арефьева, Ковчег

У нашей матери нет лица,

У нашей материи два конца,

Если бы не было нам отца —

Империи был бы конец.

Ты бреешь ноги бритвой Оккама,

Правда тонет на дне стакана,

Играешь «Собачий вальс"кулаками,

А у собак нет сердец.

Больше нет у меня любви,

А на меньшее я не согласна,

Как классно —

Петропавловка,

Спас на крови.

Развилка улиц, вен, капилляров,

Маляр закрасил извёсткой гитару,

Оскал правды из чёрных арок —

Этот город и враг мне и друг.

В человеческой форме так много отверстий,

Тебе смешно — а у нас это с детства,

Я люблю человека без сердца,

Я люблю человека без рук.

Не предлагай мне умереть,

Я и так уже слишком жива,

Голова

Обнулилась на треть.

Вчера накрылось бубновым тазом,

Смотрю немигающим третьим глазом,

Вижу всё сразу, твержу эту фразу

На берегу реки Океан.

С ручным временем на ремешке,

Худая, как верблюд в игольном ушке,

Подошвы взлетают от ветра в башке —

Танцую канкан.

Прошлое тоже зависит от нас:

Проболтаешься — станет не так.

Этот факт

Иной каждый раз.

Onze moeder heeft geen gezicht

Onze zaak heeft twee kanten,

Als we geen vader hadden...

Het rijk zou zijn geëindigd.

Je scheert je benen met het scheermes van Occam

De waarheid zinkt op de bodem van een glas,

Je speelt "Dog Waltz" met je vuisten,

En honden hebben geen hart.

Ik heb geen liefde meer

En met minder ben ik het niet eens

Zo cool -

Petropavlovka,

Verlosser op vergoten bloed.

Vork in de straten, aderen, haarvaten,

De schilder schilderde de gitaar over met kalk,

Een grijns van waarheid van zwarte bogen -

Deze stad is zowel mijn vijand als mijn vriend.

Er zijn zoveel gaten in de menselijke vorm

Het is grappig voor jou - maar we hebben het sinds onze kindertijd,

Ik hou van een man zonder hart

Ik hou van een man zonder handen.

Nodig me niet uit om te sterven

Ik ben al te levend

Hoofd

Op nul gezet met een derde.

Gisteren was bedekt met een tamboerijnbassin,

Ik kijk met een onophoudelijk derde oog,

Ik zie alles tegelijk, ik herhaal deze zin

Aan de oever van de Ocean River.

Met handmatige tijd op de band,

Zo dun als een kameel in het oog van een naald,

Zolen stijgen op van de wind in het hoofd -

Ik dans de cancan.

Het verleden hangt ook van ons af:

Je praat - het zal niet zo zijn.

Dit feit

Elke keer anders.