Borga i Ur - Odd Nordstoga

To elver renn gjennom landet Ur, møtest der,

og høgt fra ein mur Ser du opptog med faner og vimplar i vind;

der elvene møtest skrid opptoget inn.

Eit bord med safirpynta beger av gull,

hyller med kunnskap, rull på rull.

Salar med strengespel,

song og lått, ringdans med fløyter og harpeslått.

Så snør det i landet: gløymselsnø.

Borte blir borga og gløymde dei brød.

Som metta dei fem tusen munnar frå korg:

Andlet ber blindt på ei tusenårssorg.

Og ingen kan minnast dei linne drag i dronningas andlet den fagre dag

Då landet her kvilte i heilag fred og alle hadde kjærleik å elske med.

Ei dør slår opp i den stille kveld,

gjennom opningen anar du skinet av eld

Og stemmer som vinden ber fram der du trør:

Dette er noko du kjenner fra før.

Ei hand spelar terning i fakkelskin,

ein fot trør i dans under ljost, mjukt lin;

Dei er her, dine bortgløymde systrer og brør:

Detter er noko du kjenner frå før.

Gløym slitet for glede og frykta for sorg;

det er her, alt du treng,

Det er brød i ei korg frå eit løyndomsfullt bord i så fast ei borg.

Sjå her er dagen som renn.

Sjå, her stig sola for deg Sjå, her er korga med brød for alle,

i borga i landet Ur.

Twee rivieren stromen door het land van Ur, ontmoeten elkaar daar,

en hoog van een muur Zie je een bril met vlaggen en wimpels in de wind;

waar de rivieren samenkomen, glijdt de processie naar binnen.

Een tafel met saffier gouden kopjes,

planken met kennis, roll on roll.

Zalen met strijkspelen,

zang en zang, ringdans met fluiten en harpbeat.

Dan sneeuwt het in het land: vergetelheidssneeuw.

Weg zijn de deurwaarders en ze zijn brood vergeten.

Die de vijfduizend monden uit de mand verzadigen:

De geest bidt blindelings voor een duizendjarig verdriet.

En niemand kan zich de linnen trekken in het gezicht van de koningin herinneren op die mooie dag

Toen rustte het land hier in heilige vrede en iedereen had liefde om de liefde mee te bedrijven.

Een deur gaat open in de stille avond,

door de opening voel je de gloed van vuur

En stemmen als de wind smeekt waar je denkt:

Dit is iets wat je al weet.

Een hand dobbelt bij fakkellicht,

een voet beeft in dans onder licht, zacht linnen;

Ze zijn er, je vergeten zussen en broers:

Dit is iets dat je van vroeger kent.

Vergeet het zwoegen van vreugde en de angst voor verdriet;

het is hier, alles wat je nodig hebt,

Er is brood in een mand van een mysterieuze tafel in zo'n stevig kasteel.

Kijk hier is de dag zoals race.

Zie, hier gaat de zon voor u op Zie, hier is de mand met brood voor iedereen,

in de stad op het platteland Ur.