Wilweorthunga - Obsequiae

Achlys scorned her reflection

Glaring through darkened water

Framed by stone and obscured forms

Beckoning the Keres slaughter

Why is it that men are born

As flowers never to bloom?

Seeking the wisdom of ages

Before they’re taken too soon

Where was I when I was lost?

Before I was I among you?

Was it fate that led me to this place

Or my sorrow passing through?

I once spoke to the forest

Without the company of another

The solitude that she allows

Like secrets between lovers

Offerings were left this night

So that others might know tomorrow

When all of us have kept our words

Our lives with end in sorrow

Achlys minachtte haar spiegelbeeld

Schitteren door donker water

Omlijst door steen en verduisterde vormen

Het wenken van de Keres-slachting

Waarom worden mannen geboren?

Als bloemen nooit bloeien?

Op zoek naar de wijsheid van eeuwen

Voordat ze te snel worden genomen

Waar was ik toen ik verdwaald was?

Voordat ik was, was ik onder jullie?

Was het het lot dat me naar deze plek leidde?

Of komt mijn verdriet voorbij?

Ik heb ooit met het bos gesproken

Zonder het gezelschap van een ander

De eenzaamheid die ze toelaat

Zoals geheimen tussen geliefden

Er zijn deze nacht offers achtergelaten

Zodat anderen het morgen misschien weten

Wanneer we allemaal onze woorden hebben gehouden

Ons leven eindigt in verdriet