Emanations Before the Pythia - Obsequiae

I dream of a cursed adyton

Where the springs once sang

Their songs resounding

In haunted timber and joyful birds

Their voice is now silent

Quelled by the ages

And now there is a stillness

An air so familiar

A palpable curse

In the boughs of the timber

Watching shadows dance

Over the pools mirror

There the light is cast

And her face becomes clearer

In the depths of the water

A dulcet voice beckons

Deep in the Earth

Are the colours of the heavens

We once left our bodies upon a mountain

With calloused hands and blisters

Emerging through the alpine torrents

Falling into dusk as sisters

You were like those vespertine flowers

And I only knew you in their hours

When we bask in this dream

Our wills fall silent beneath the wells of this world

Absence and scars are all we know

Lone keening cries of the fauna

Carry through the woods as a curse

Crestfallen birds descend here

And are the first to answer their call

How is the air still yielding while these fires glow?

We stare towards our descent below

Into the traces of eternity waiting

Ik droom van een vervloekte adyton

Waar de bronnen ooit zongen

Hun liedjes klinken

In spookhout en vrolijke vogels

Hun stem is nu stil

Door de eeuwen onderdrukt

En nu is er een stilte

Een lucht zo vertrouwd

Een voelbare vloek

In de takken van het hout

Schaduwen zien dansen

Over de zwembaden spiegel

Daar wordt het licht geworpen

En haar gezicht wordt duidelijker

In de diepten van het water

Een zachte stem lonkt

Diep in de aarde

Zijn de kleuren van de hemel

We hebben ooit ons lichaam op een berg achtergelaten

Met eeltige handen en blaren

Opkomend door de bergstromen in de Alpen

Als zussen in de schemering vallen

Je was als die vespertijnse bloemen

En ik kende je alleen in hun uren

Wanneer we ons koesteren in deze droom

Onze wil valt stil onder de bronnen van deze wereld

Afwezigheid en littekens zijn alles wat we kennen

Eenzame kreten van de fauna

Draag door het bos als een vloek

Neergevallen vogels dalen hier neer

En zijn de eersten die hun oproep beantwoorden

Hoe geeft de lucht nog mee terwijl deze vuren gloeien?

We staren naar onze afdaling hieronder

In de sporen van eeuwig wachten