Ara - Obrint Pas

Quan la ràbia és qui guia els meus passos i

La incertesa desfà caminars l’esperança sembla

Enderrocar-se darrere dels dies de lluita i asfalt

Quan el gris és l'únic color que dibuixa i omple

Futurs immediats és el pànic, l’olor a dolor el

Que et sembla sentir, el que et sembla palpar

No, no pot ser, quan de temps haurem d’esperar més

No, no pots més i saps que tot depèn de tu mateix

Quan la pluja transforma els paisatges i la foscor

Engoleix els teus mars les mirades semblen no

Trobar-se perdudes als límits on hem arribat

I quan corres i crides al vent i les llàgrimes

Omplen de fred els estels és la ràbia, l’odi i

La tristesa les que et fan sentir tantes

Voltes rebel…

No, no pot ser…

Wanneer woede mijn stappen leidt en

Onzekerheid ontrafelt hoop

Sloop jezelf achter de dagen van vechten en asfalt

Als grijs de enige kleur is die je tekent en vult

De directe toekomst is paniek, de geur van pijn

Wat je lijkt te voelen, wat je lijkt te voelen

Nee, dat kan niet, als we langer moeten wachten

Nee, je kunt het niet meer doen en je weet dat het allemaal aan jou is

Wanneer regen landschappen en duisternis verandert

Slik je zeeën, de looks lijken nee

We vinden onszelf verloren in de limieten die we hebben bereikt

En wanneer je rent en schreeuwt in de wind en tranen

De sterren zijn gevuld met kou, woede, haat en...

Het verdriet dat je zo laat voelen

Opstandige tijden

Nee, dat kan niet