Pourtant - Nolwenn Leroy

Je l’aperçois, les yeux vides délavés

Et sous la peau fanée si fragile bébé

Je l’aperçois et pourtant il a été

Un sourire, des joues roses dans un très lointain passé

Le ciel a ignoré à la terre

Attaché sans boussole, sans repères

Il erre dans nos desserts

Pourtant il a connu ses seins, sa douceur

Pourtant elle a serré tout contre son coeur

Pourtant elle a aimé au moins quelques heures

Alors pourquoi et d’où est venu le malheur

Il aurait jouer dans le jardin avec ses copains

Se serait roulé dans l’herbe avec son chien

Et puis le soir sa voix d’un souffle

Lui aurait bercé de si belles histoires de rois, de chevaliers

Si quelques faits dans le bonheur tracent tes chemins

Dans la violence elles ont gravé le sien

Pourtant il a connu ses seins, sa douceur

Pourtant elle a serré tout contre son coeur

Je le vois égaré, seul, a traîné là, dans le matin

A rêver d'évasion, volcan en éruption

Vivre sa vie de galérien

Pourtant il a connu ses seins, sa douceur

Pourtant elle a serré tout contre son coeur

Pourtant elle a aimé au moins quelques heures

Et pourtant elle l’a aimé

Et pourtant elle l’a laissé

Je l’aperçois vieil enfant oublié

Je l’aperçois mais comment l’oublier

Ik zie hem, lege ogen uitgewassen

En onder de vervaagde huid zo fragiel baby

Ik zie hem en toch is hij geweest

Een glimlach, roze wangen in het verre verleden

De hemel genegeerd naar de aarde

Bijgevoegd zonder kompas, zonder oriëntatiepunten

Het dwaalt in onze desserts

Toch kende hij haar borsten, haar zoetheid

Toch drukte ze alles naar haar hart

Toch genoot ze in ieder geval van een paar uur

Dus waarom en waar kwam het ongeluk vandaan?

Hij zou in de tuin spelen met zijn vrienden

Zou met zijn hond in het gras hebben gerold

En dan in de avond zijn stem met een adem

Hij zou zulke mooie verhalen over koningen, ridders hebben opgeschud

Als een paar feiten in geluk je paden volgen

In het geweld dat ze de zijne hebben gegraveerd

Toch kende hij haar borsten, haar zoetheid

Toch drukte ze alles naar haar hart

Ik zie hem verloren, alleen, rondhangen in de ochtend

Om te dromen van ontsnapping, vulkaan in uitbarsting

Leef het leven van een galeislaaf

Toch kende hij haar borsten, haar zoetheid

Toch drukte ze alles naar haar hart

Toch genoot ze in ieder geval van een paar uur

En toch hield ze van hem

En toch verliet ze hem

Ik zie hem oud vergeten kind

Ik zie het, maar hoe kan ik het vergeten?