Ophélia - Nolwenn Leroy

Je descends lentement

Mon corps enfin se repose

Les cheveux longs dans le courant

Ondulent en caressant

Dans le silence libre et sans lien

Doucement me balance

Un berceau bleu étincelant au fond de l’océan

Si tu as rêvé dans les eaux sombres

Dans la pénombre où nage Ophélia

Si la lueur des profondeurs t’attire aussi

Ne me retiens pas

Même si les bras froids du tendre océan te saisissent, englacent ton cœur

Tu me rejoindras

Ne me sauve pas

Coule avec moi

Ne me retiens pas

Je n’entends ni ne respire

Les vagues se retirent

Sur l’oreiller blanc des abysses

Je peux me laisser partir

Si tu as rêvé dans les eaux sombres

Dans la pénombre où nage Ophélia

Si la lueur des profondeurs t’attire aussi

Ne me retiens pas

Même si les bras froids du tendre océan te saisissent, englacent ton cœur

Tu me rejoindras

Ne me sauve pas

Coule avec moi

Ne me retiens pas

D’un coquillage blanc

On renaîtra émerveillé dans la lumière

On ouvrira nos paupières closes

Devant la beauté d’une autre mer

Je retourne à la mer

Je retourne à la mer

Je n’entends ni ne respire

Les vagues se retirent

Sur l’oreiller blanc des abysses

Je peux me laisser partir

Ik ga langzaam naar beneden

Mijn lichaam rust eindelijk

Lang haar in de stroom

Golvend strelen

In de vrije en ongebonden stilte

Wieg me zachtjes

Een sprankelend blauwe wieg op de bodem van de oceaan

Als je droomde in donkere wateren

In de duisternis waar Ophelia zwemt

Als de gloed van de diepte jou ook aantrekt

Houd me niet tegen

Zelfs als de koude armen van de zachte oceaan je grijpen, bevries je hart

Je gaat met me mee

red me niet

zinken met mij

Houd me niet tegen

Ik hoor noch adem

De golven wijken

Op het witte kussen van de afgrond

ik kan loslaten

Als je droomde in donkere wateren

In de duisternis waar Ophelia zwemt

Als de gloed van de diepte jou ook aantrekt

Houd me niet tegen

Zelfs als de koude armen van de zachte oceaan je grijpen, bevries je hart

Je gaat met me mee

red me niet

zinken met mij

Houd me niet tegen

Van een witte schelp

We zullen verwonderd herboren worden in het licht

We openen onze gesloten oogleden

Voor de schoonheid van een andere zee

Ik keer terug naar de zee

Ik keer terug naar de zee

Ik hoor noch adem

De golven wijken

Op het witte kussen van de afgrond

ik kan loslaten