Вокзал на двоих - НЕПАРА

Я зависла между двух миров,

Между двух огромных городов

И за стуком колёс я не слышу биение сердца.

Мне казалось я на всё готов,

Понимаю, только мало слов,

Я закрою глаза, может это мне просто снится.

Ты и я — уставшие от долгих зим,

Не простит нам небо, злюсь не я один.

Припев:

В сильных руках, бездонных глазах, вечности неоправданных слёз,

Не на двоих больше этот вокзал в жизнь без меня тебя поезд унёс.

В сильных руках, бездонных глазах, вечности неоправданных слёз,

Не на двоих больше этот вокзал в жизнь без меня тебя поезд унёс.

Знаешь, я могу тебя понять,

Птицу мне в ладонях не удержать

Не боясь высоты ты летал под биение сердца.

Тратить силы вновь на пустоту,

Не могу так больше, не могу,

Я открою глаза, может это мне просто снится.

Ты и я — уставшие от долгих зим

Не простит нам небо, злюсь не я один.

Припев:

В сильных руках, бездонных глазах, вечности неоправданных слёз,

Не на двоих больше этот вокзал в жизнь без меня тебя поезд унёс.

В сильных руках, бездонных глазах, вечности неоправданных слёз,

Не на двоих больше этот вокзал в жизнь без меня тебя поезд унёс.

Ты и я — уставшие от долгих зим

Не простит нам небо, злюсь не я один.

Припев:

В сильных руках, бездонных глазах, вечности неоправданных слёз,

Не на двоих больше этот вокзал в жизнь без меня тебя поезд унёс.

В сильных руках, бездонных глазах, вечности неоправданных слёз,

Не на двоих больше этот вокзал в жизнь без меня тебя поезд унёс.

Ik hing tussen twee werelden,

Tussen twee grote steden

En achter het geluid van wielen hoor ik het kloppen van het hart niet.

Ik dacht dat ik overal klaar voor was

Ik begrijp het, slechts een paar woorden

Ik zal mijn ogen sluiten, misschien droom ik gewoon.

Jij en ik zijn moe van lange winters,

De hemel zal ons niet vergeven, ik ben niet de enige die boos is.

Refrein:

In sterke handen, bodemloze ogen, een eeuwigheid van ongerechtvaardigde tranen,

Niet twee meer dan dit station in het leven zonder mij nam de trein je mee.

In sterke handen, bodemloze ogen, een eeuwigheid van ongerechtvaardigde tranen,

Niet twee meer dan dit station in het leven zonder mij nam de trein je mee.

Je weet dat ik je kan begrijpen

Ik kan geen vogel in mijn handpalmen houden

Geen hoogtevrees, je vloog op het ritme van je hart.

Weer kracht verspillen aan leegte,

Ik kan dit niet meer, ik kan niet

Ik zal mijn ogen openen, misschien droom ik gewoon.

Jij en ik zijn moe van lange winters

De hemel zal ons niet vergeven, ik ben niet de enige die boos is.

Refrein:

In sterke handen, bodemloze ogen, een eeuwigheid van ongerechtvaardigde tranen,

Niet twee meer dan dit station in het leven zonder mij nam de trein je mee.

In sterke handen, bodemloze ogen, een eeuwigheid van ongerechtvaardigde tranen,

Niet twee meer dan dit station in het leven zonder mij nam de trein je mee.

Jij en ik zijn moe van lange winters

De hemel zal ons niet vergeven, ik ben niet de enige die boos is.

Refrein:

In sterke handen, bodemloze ogen, een eeuwigheid van ongerechtvaardigde tranen,

Niet twee meer dan dit station in het leven zonder mij nam de trein je mee.

In sterke handen, bodemloze ogen, een eeuwigheid van ongerechtvaardigde tranen,

Niet twee meer dan dit station in het leven zonder mij nam de trein je mee.