Свидание - Nautilus Pompilius

Лампа картины разваленный стол

Все это пляшет последний раз в жизни

Все это бьется в бессильи об пол

И чем слабее, тем звуки капризней.

С силой толкая меня из тепла

И замирая на каждом шагу

Как бы опять моя смерть не пришла

Я ее видеть уже не могу

Трогая люстры витает по залам

Чувствую жалость во взглядах ко мне

Если бы смерть от меня отказалась

Я бы уснул в летаргическом сне

А вот и невеста с косой на плече

Саваном белым как легкой фатой

Машет боится — обратно ни с чем

Крикнула страшно «пора дорогой!»

Нет извини меня видно судьба

Свадьбу отложим до худших времен

Ты подожди я вернусь навсегда

Будучи браком с тобой погребен.

Lamp foto ingeklapte tafel

Dit alles is dansen voor de laatste keer in mijn leven

Dit alles klopt in onmacht op de vloer

En hoe zwakker, hoe grilliger de geluiden.

Met kracht duwde me uit de hitte

En bevriezen bij elke stap

Hoe mijn dood ook weer komt

Ik kan haar niet meer zien

Het aanraken van de kroonluchters zweeft door de gangen

Ik heb medelijden met de blikken naar mij

Als de dood me zou weigeren

Ik zou in slaap vallen in een lethargische droom

En hier is de bruid met een vlecht op haar schouder

Een witte lijkwade als een lichte sluier

Zwaaien is bang - terug met niets

Schreeuwde vreselijk "het is tijd schat!"

Nee sorry, ik kan het lot zien

We zullen de bruiloft uitstellen tot de slechtste tijden

Je wacht, ik ben voor altijd terug

Met jou getrouwd zijn is begraven.