Во время дождя - Nautilus Pompilius

Я придумал тебя, придумал тебя

От нечего делать во время дождя

Петь до утра в ожидании рассвета,

Какая тоска…

Я зажмурил глаза и придумал тебя.

Ты стоишь у порога в белом плаще,

С черных волос на паркет стекает вода,

Слишком поздно пытаться тебя придумать назад,

Твои тонкие пальцы лежат на кнопке звонка.

Что мне делать с тобой, что нам делать теперь?

Ты войдешь в этот дом и останешься в нем.

У тебя больше нет никого, кроме того кто придумал тебя.

Моя жизнь как вокзал, этот хлам на полу,

Память о тех, кто ждал свои поезда.

А тебе больше некуда ехать — «на, выпей вина».

Как жестоко с моей стороны придумать тебя.

Я же знал, что любовь это игры с огнем,

но как же без огня если дождь за окном?

Ты войдешь в этот дом и останешься в нем.

Ты уйдешь вместе с тем, кто придумал тебя.

Ik kwam met jou, ik kwam met jou

Niks te doen in de regen

Zing tot de ochtend in afwachting van de dageraad,

Wat een verdriet...

Ik sloot mijn ogen en dacht aan jou.

Je staat op de drempel in een witte mantel,

Water stroomt van zwart haar op het parket,

Het is te laat om te proberen terug aan je te denken

Je dunne vingers liggen op de belknop.

Wat moet ik met je doen, wat moeten we nu doen?

Je gaat dit huis binnen en blijft erin.

Je hebt niemand anders, behalve degene die jou heeft uitgevonden.

Mijn leven is als een treinstation, deze rotzooi op de vloer,

De herinnering aan degenen die op hun trein zaten te wachten.

En je kunt nergens anders heen - "Hier, drink wat wijn."

Wat wreed van me om je voor te stellen.

Ik wist dat liefde met vuur speelt

maar hoe zonder vuur als het buiten het raam regent?

Je gaat dit huis binnen en blijft erin.

Je gaat weg met degene die jou heeft uitgevonden.