Иван Человеков - Nautilus Pompilius

Иван Человеков был простой человек

и просто смотрел на свет

и «да» его было — настоящее «да»

а «нет» — настоящее «нет»

и он знал что с ним будет

с восьми до пяти и что будет после пяти

и если на пути становилась гора

он не пытался ее обойти

Иван Человеков возвращался домой

на площадке где мусоропровод

он увидел как из люка таращится смерть

и понял что завтра умрет

он взял свой блокнот и написал ей прийти

завтра ровно в двенадцать часов

он терпеть не мог несделаннх дел

и попусту сказанных слов

я знаю эту женщину:

одни ее зовут — свобода

другим она — просто судьба

и если для первых — она раба

вторым она — святая судья

я знаю эту женщину…

я знаю эту женщину…

Иван Человеков гладко выбрил лицо

надел лучший галстук и ждет

спокойный и светлый и струсила смерть

и забыла где он живет

он долго ждал, но потом он устал

попусту ждать и ушел

и встречая смерть он не здоровался с ней

как со всеми кто его проколол

я знаю эту женщину:

одни ее зовут — свобода

другим она — просто судьба

и если для первых — она раба

вторым она — святая судья

и первые пытаются взять ее в плен

и заставить стирать им носки,

но вторые знают что тлен это тлен

и живут без особой тоски

Ivan Chelovenov was een eenvoudige man

en keek net naar het licht

en zijn "ja" was - het echte "ja"

en "nee" is het echte "nee"

en hij wist wat er met hem zou gebeuren

van acht tot vijf en wat gebeurt er na vijf

en als een berg in de weg stond

hij probeerde haar niet te omzeilen

Ivan Tsjelovenov keerde terug naar huis

op de plek waar de vuilstortkoker

hij zag de dood uit het luik staren

en besefte dat hij morgen zou sterven

hij nam zijn notitieboekje en schreef haar dat ze moest komen

morgen om twaalf uur stipt

hij kon niet tegen onafgemaakte zaken

en verspilde woorden

Ik ken deze vrouw:

sommigen noemen haar - vrijheid

voor anderen is ze gewoon het lot

en als voor de eerste - ze is een slaaf

de tweede is ze een heilige rechter

Ik ken deze vrouw...

Ik ken deze vrouw...

Ivan Chelovenov schoor zijn gezicht

doe je beste stropdas om en wacht

kalm en helder en bang voor de dood

en vergat waar hij woont

hij wachtte lang, maar toen werd hij moe

tevergeefs wachten en vertrokken

en de dood tegemoet, groette hij haar niet

zoals bij iedereen die hem doorboorde

Ik ken deze vrouw:

sommigen noemen haar - vrijheid

voor anderen is ze gewoon het lot

en als voor de eerste - ze is een slaaf

de tweede is ze een heilige rechter

en de eerste poging om haar vast te leggen

en laat ze hun sokken wassen,

maar de tweede weet dat verval verval is

en leef zonder veel angst