Идиллия - Nautilus Pompilius

У нас все спокойно,

У нас всегда все спокойно.

Люди отдыхают, стирают и чистят,

Но везде слышен прозрачный стук.

Проигрыш.

Застыли женщины, под углом впившись в лейки

И дворник, так ловко зацепил мусор,

Но везде слышен прозрачный стук.

И хотя нет ощущенья, что все здесь предрешено,

Но этот звук меня вгоняет в землю уже давно — но.

Проигрыш.

И немые отцы учат жизни глухих детей

И управдом вышел, чтобы погреться на солнце,

Но везде слышен прозрачный стук.

Проигрыш.

И все здесь так ловко, у нас всегда все так ловко

И все здесь так споро, и все здесь так быстро,

Но везде слышен прозрачный стук.

Этот звук меня вгоняет в землю уже давно,

Это время стучит нам в темя костяшками домино.

We zijn allemaal rustig

Bij ons is alles altijd rustig.

Mensen rusten, wassen en reinigen,

Maar overal is een transparante klop te horen.

Verliezen.

Vrouwen verstijfden, klampten zich schuin aan gieters vast

En de conciërge, zo handig verslaafd aan het afval,

Maar overal is een transparante klop te horen.

En hoewel er geen gevoel is dat hier alles vooraf is bepaald,

Maar dit geluid drijft me al heel lang tegen de grond - maar.

Verliezen.

En stomme vaders leren het leven van dove kinderen

En de huismanager ging naar buiten om in de zon te zonnebaden,

Maar overal is een transparante klop te horen.

Verliezen.

En alles is hier zo handig, alles is altijd zo handig bij ons

En alles hier is zo snel, en alles hier is zo snel,

Maar overal is een transparante klop te horen.

Dit geluid drijft me al een hele tijd tegen de grond,

Deze keer is het kloppen op de kruin van ons hoofd met dominostenen.