Чужая земля - Nautilus Pompilius

Когда я проснусь — снова буду один

Под серым небом провинции.

Уже зажгутся огни, словно лужи — глаза,

Словно капли в воде — все погасшие звезды

Лежат, лежат на тинистом дне.

Эта ночь, эта ночь

Плотнее плюшевых штор,

Страшней чугунных оград.

Я вижу только себя,

Везде встречаю свой взгляд.

Прощай, чужая земля,

Но нам здесь больше нельзя.

Мы стали легче тумана,

Мы стали чище дождя.

Мы вновь вернемся сюда,

Но кто нам скажет тогда:

«Прощай, чужая земля,

Прощай!»

Возможно мы уже спускались с небес

И перерождались не раз.

Какая горькая память — память о том,

О том, что будет потом.

Но шины шепчут в ночи

Утешительный бред.

Я слышу крик в темноте,

Возможно это сигнал.

Прощай, чужая земля,

Но нам здесь больше нельзя.

Мы стали легче тумана,

Мы стали чище дождя.

Мы вновь вернемся сюда,

Но кто нам скажет тогда:

«Прощай, чужая земля,

Прощай!»

Als ik wakker word, ben ik weer alleen

Onder de grijze luchten van de provincie.

Vuren zullen al oplichten, zoals plassen - ogen,

Als druppels in water - alle uitgedoofde sterren

Ze liegen, ze liggen op de modderige bodem.

Deze nacht, deze nacht

Dikker dan pluche gordijnen

Erger dan ijzeren hekken.

ik zie alleen mezelf

Overal ontmoet ik mijn blik.

Vaarwel vreemd land

Maar we kunnen hier niet meer zijn.

We zijn lichter geworden dan mist,

We zijn zuiverder dan regen geworden.

We komen hier nog een keer terug

Maar wie zal ons dan vertellen:

"Vaarwel, vreemd land,

Tot ziens!"

Misschien zijn we al uit de hemel neergedaald

En ze werden meer dan eens herboren.

Wat een bittere herinnering - de herinnering aan

Over wat er daarna gaat gebeuren.

Maar de banden fluisteren in de nacht

Troostende onzin.

Ik hoor een schreeuw in het donker

Misschien is dit een signaal.

Vaarwel vreemd land

Maar we kunnen hier niet meer zijn.

We zijn lichter geworden dan mist,

We zijn zuiverder dan regen geworden.

We komen hier nog een keer terug

Maar wie zal ons dan vertellen:

"Vaarwel, vreemd land,

Tot ziens!"