Бедная птица - Nautilus Pompilius

Я не помню, как звали этот маленький город,

Я не помню, в каком это было столетьи,

Но я взял тебя в руки, как бедную птицу,

Которую ранили глупые дети.

Я нашептывал сказки про далекие страны,

Я хотел тебе сделать хоть немного приятно.

Я тебе обещал, что вернусь через месяц,

Хоть я знал, что уже не приеду обратно.

Как мы делаем бoльно тем, кому дарим небо.

И за сладкие речи нам придется стыдиться.

И в груди моей клетка, а в ней вместо сердца,

Бьется крылья ломая, эта бедная птица.

Я пил сладкие вина, чтобы смыть эту горечь.

Забывал все, что было, начинал все сначала.

Но на мягких постелях не узнал я покоя,

Потому что во сне эта птица кричала.

В странном месте, где тени снова встретят друг друга,

После долгой дороги, после жизни постылой.

Одного попрошу я у доброго Бога,

Чтобы бедная птица меня бы простила.

Как мы делаем бoльно тем, кому дарим небо.

И за сладкие речи нам придется стыдиться.

И в груди моей клетка, а в ней вместо сердца,

Бьется крылья ломая, эта бедная птица.

Ik herinner me de naam van dit stadje niet meer

Ik weet niet meer welke eeuw het was

Maar ik nam je in mijn armen als een arme vogel

Die gekwetst werd door domme kinderen.

Ik fluisterde verhalen over verre landen,

Ik wilde je een beetje plezieren.

Ik heb je beloofd dat ik over een maand terug ben,

Ook al wist ik dat ik niet terug zou komen.

Wat doen we degenen aan wie we de hemel geven pijn.

En voor lieve toespraken zullen we ons moeten schamen.

En in mijn borst zit een kooi, en daarin in plaats van een hart,

Breekt zijn vleugels, deze arme vogel.

Ik dronk zoete wijnen om deze bitterheid weg te spoelen.

Ik vergat alles wat was, ik begon helemaal opnieuw.

Maar op zachte bedden kende ik geen vrede,

Omdat in een droom deze vogel schreeuwde.

Op een vreemde plek waar de schaduwen elkaar weer ontmoeten

Na een lange reis, na een hatelijk leven.

Ik vraag één ding van de goede God,

Zodat de arme vogel me zou vergeven.

Wat doen we degenen aan wie we de hemel geven pijn.

En voor lieve toespraken zullen we ons moeten schamen.

En in mijn borst zit een kooi, en daarin in plaats van een hart,

Breekt zijn vleugels, deze arme vogel.