Серые розы - Настя Полева

По траве мне бежится легко, легко,

И беда где-то далеко,

И деревья так высоко.

Теплый яд в душу льется, в закатный час,

Погружается в сонный газ

Мир смотрящий неоном глаз.

Где цветут эти розы серые я найду.

Я сорву эти розы серые на беду.

Пр.: Знает тело и боится такой любви.

Только сердце мне кричит: «Серых роз нарви!»

Горечь листьев там, холод слова, но я в огне.

Знаю будет так, что заплакать придется мне.

Я жду, что там откроется тела дверь.

Ты, тот кто здесь, неведомый путник.

Я жду, что там согнет спину яркий зверь.

Ты, тот кто здесь, останься на сутки.

Пр.

По траве мне бежится легко, легко,

И беда где-то далеко,

И деревья так высоко

Ik ren gemakkelijk over het gras, gemakkelijk,

En het probleem is ergens ver weg

En de bomen zijn zo hoog.

Warm gif stroomt in de ziel, bij zonsondergang,

Ondergedompeld in slaapgas

De wereld op zoek naar neon oog.

Waar deze grijze rozen bloeien zal ik vinden.

Ik pluk deze grijze rozen voor problemen.

Pr.: Kent het lichaam en is bang voor zulke liefde.

Alleen mijn hart roept naar me: "Narvi grijze rozen!"

De bitterheid van de bladeren is er, de kou van het woord, maar ik sta in vuur en vlam.

Ik weet dat het zo zal zijn dat ik zal moeten huilen.

Ik wacht tot de deur van het lichaam daar opengaat.

Jij, degene die hier is, een onbekende reiziger.

Ik wacht tot een helder beest zijn rug buigt.

Jij, degene die hier is, blijf een dag.

Enzovoort.

Ik ren gemakkelijk over het gras, gemakkelijk,

En het probleem is ergens ver weg

En de bomen zijn zo hoog