Widows - Mount Eerie, Julie Doiron

It’s almost Mother’s Day

Me and the other widows will commiserate

Alone at Montessori again

Straddling two worlds

Between the crush of single parenting

And the need for wailing in the woods

Around a slash pile burning

Into the night with tear crusted eyes

I know I’m overcompensating

In this PTSD disorientation

From my brief time in the rich part of the city

Now my hands stink like salmon skin

Left out in the rain in the ash

Of the fire from last night

I haven’t bathed in a while

And no one’s near me

If there’s significance in where you live

Let it all go and follow love and intuition

Today the tabloids told the world you separated me

And see what’s there

My phone began dinging more than usual

In the open sky

It was just like the day they found out that we’d gotten married

Because we’re all gonna die

Unwanted attention

From an inhumane delirious absurd other world that keeps trying to eat you

I woke up quivering, raw, and heartbroken again

Took my daughter to the garbage dump

And rifled through the free pile

And stood next to the pit

The crows and ravens circling spoke to us

And we spoke back to them

But nothing is real

Except this one thing

Please remember at the bookstore in the poetry corner upstairs

I slept with my head on your lap

Het is bijna Moederdag

Ik en de andere weduwen zullen medeleven hebben

Weer alleen op Montessori

Tussen twee werelden in

Tussen de verliefdheid van alleenstaand ouderschap

En de noodzaak om te jammeren in het bos

Rond een schuine streep branden

Met tranen in de ogen de nacht in

Ik weet dat ik overcompenseer

In deze PTSS-desoriëntatie

Van mijn korte tijd in het rijke deel van de stad

Nu stinken mijn handen naar zalmhuid

In de regen in de as achtergelaten

Van het vuur van gisteravond

Ik heb al een tijdje niet gebaad

En er is niemand in mijn buurt

Als er betekenis is in waar je woont

Laat het allemaal los en volg liefde en intuïtie

Vandaag hebben de roddelbladen de wereld verteld dat je me hebt gescheiden

En kijk wat er is

Mijn telefoon begon meer te piepen dan normaal

In de open lucht

Het was net als de dag dat ze erachter kwamen dat we getrouwd waren

Want we gaan allemaal dood

ongewenste aandacht

Van een onmenselijke uitzinnig absurde andere wereld die je steeds probeert op te eten

Ik werd weer trillend, rauw en met een gebroken hart wakker

Nam mijn dochter mee naar de vuilnisbelt

En door de vrije stapel geplukt

En stond naast de pit

De cirkelende kraaien en raven spraken tot ons

En we hebben met ze gesproken

Maar niets is echt

Behalve dit ene ding

Denk eraan bij de boekwinkel in de poëziehoek boven

Ik sliep met mijn hoofd op je schoot