Poetry - Moddi

I’ll bury my downcast hours in transparent ink

Tie myself to the mast and wait here for the ship to sink

Though I know I’ve set sail on a wishing well

The daylight is dimming out slowly with every breath I take

Gasps of air become roaring rivers keeping me awake

It gives me no time to think things through

I know words always come before you do

But I can’t find no poetry left in these lines

I’ve been trying too hard, too long, too many times

Is this what a biochemist would call happiness?

Is it part of some unmade promise I thought I could forget?

Is it time that I let some air come through?

For now strangeling love is all I can do

Yeah, I know you have mountains of poems in mind

All explaining how all wounds will heal given time

But these days are no longer my time to spill

And I know that by waiting, I’ll make them stand still

I kept it as close as I could through those winter nights

But the ropes only tighten round me as I tried to fight

There’s no worth throwing stone in a wishing well

Now I’m out of black ink and true tales to tell

And I know it’s all poetry, know they’re just lies

But I’ll still scavenge on what I find in between those lines

I’ll pretend there was happiness, fake to have felt pain

Just to feel there’s a reason to read it again

Just to feel there’s a reason to read it again

Ik begraaf mijn sombere uren in transparante inkt

Bind mezelf aan de mast en wacht hier tot het schip zinkt

Hoewel ik weet dat ik op een wensput heb gevaren

Het daglicht wordt langzaam gedimd met elke ademhaling die ik neem

Ademlucht wordt brullende rivieren die me wakker houden

Het geeft me geen tijd om over dingen na te denken

Ik weet dat woorden altijd eerder gaan dan jij

Maar ik kan geen poëzie meer vinden in deze regels

Ik heb te hard, te lang, te vaak geprobeerd

Is dit wat een biochemicus geluk zou noemen?

Maakt het deel uit van een niet gemaakte belofte die ik dacht te kunnen vergeten?

Is het tijd dat ik wat lucht doorlaat?

Voor nu is vreemde liefde alles wat ik kan doen

Ja, ik weet dat je bergen gedichten in gedachten hebt

Allemaal uitleggend hoe alle wonden in de loop van de tijd zullen genezen

Maar deze dagen zijn niet langer mijn tijd om te morsen

En ik weet dat door te wachten, ik ze stil laat staan

Ik hield het zo dicht mogelijk bij die winternachten

Maar de touwen worden alleen maar strakker om me heen terwijl ik probeerde te vechten

Het is niet de moeite waard om een ​​steen in een wensput te gooien

Nu heb ik geen zwarte inkt en waargebeurde verhalen om te vertellen

En ik weet dat het allemaal poëzie is, weet dat het maar leugens zijn

Maar ik zal nog steeds op zoek gaan naar wat ik tussen die regels vind

Ik zal doen alsof er geluk was, nep dat ik pijn heb gevoeld

Gewoon om te voelen dat er een reden is om het nog eens te lezen

Gewoon om te voelen dat er een reden is om het nog eens te lezen