Kjerkegård ved havet - Moddi

Sola flyt som gull i disen

Der vi styre inn mot land

Og finn ly førr nattebrisen

Me ei lun og sørvendt strand

Her gror skjørbuksurt i sainna

Lenger opp enn floa når

Og fra støa finn eg stien

Mot en gammel kjerkegård

På ei stille midnattsvandring

I ei nordnorsk natt i juni

Ser eg kors med navn og årstall

Mella reir med egg og dun i

Her går livet mot førrnying

Mellom gamle, glømte grave

I en kort og hektisk sommar

På en kjerkegård ved havet

Hit kom dem som stormen sparte

Her ligg dem som gjekk og venta

Dem som fall førr tæringssotten

Dem som spanskesjuka henta

På de gamle, morkne merkan

Kan eg endå namnan lese

Og eg spør meg sjøl: Kem va dem

Dem som søv her under gresset?

Kem va du, Elfrida Angel

Som så kort et liv fekk låne?

Fekk du dansa før du døe

17 år og knapt en måne?

Eller du, Andreas Hansa

Va du av et folk eg kjenne?

— Og med handa mot et gravkors

Høyre eg en båt som lende:

Mainnemål i sommarkvelden

Lyd av tunge åttringsåre

Folk som dreg en kjøl mot sanda

Løfte opp ei svartbredd båra

Og i sus av nattebrisen

Kan eg ane enkegråten

Der et likfølge passere

Etter stien ifrå båten

E det ekko av en salme?

Bibelord til trøst i nøa

Vigsla mold mot kistelokket

Steg som fjerne seg mot støa?

Synet kverv og tankan klårne

Der eg våkne opp av transen

Mens en flokk med svarte skarva

Segle inn i nattsolglansen

På den gamle kjerkegården

Vendt mot ver og vinterstorma

Ligg historia begrovven

Om et folk som havet forma

Her søng vinden sine salma

I en hardfør, arktisk flora

Som slår rot og pine næring

Av den magre skjeillsandjorda

Men der lyse tiriltunge

Bak herakleum og karve

Som ei helsing til de unge

Som en vedhard kyst fekk arve

Og i nord, mot nattsolbrannen

Mumle havet sine minna

Som en mollstemt orgelfuge

Under bratte gråsteinstinda

De zon vloeit als goud in de nevel

Waar sturen we naar land

En beschutting zoeken voor de nachtbries

Met een beschut en op het zuiden gericht strand

Hier groeit scheurbuik in sainna

Verder omhoog dan floa wanneer

En van het lawaai vind ik het pad

Op weg naar een oude begraafplaats

Op een rustige middernachtwandeling

In een Noord-Noorse nacht in juni

Ik zie kruisjes met namen en jaren

Mella nest met eieren en dons erin

Hier gaat het leven naar vernieuwing

Tussen oude, vergeten graven

In een korte en hectische zomer

Op een begraafplaats aan zee

Hier kwamen degenen die de storm heeft gered

Hier zijn degenen die gingen en wachtten

Degenen die vallen voor de corrosie

Degenen die Spaanse griep hebben halen op

Op de oude, donkere plek

Kan ik de naam nog lezen?

En ik vraag me af: Kem va them

Die hier onder het gras slapen?

Kem va du, Elfrida Angel

Wie heeft zo'n kort leven te leen?

Heb je kunnen dansen voordat je sterft?

17 jaar en amper een maan?

Of jij, Andreas Hansa

Behoorde u tot een volk dat ik ken?

- En met zijn hand tegen een grafkruis

Ik hoor een boot landen:

Mainnemål in de zomeravond

Geluid van zware acht aderen

Mensen die een kiel tegen het zand trekken

Til een zwarte brancard op

En in de rush van de nachtbries

Kan ik de kreet van de weduwe voelen?

Waar een opvolging pass

Het pad volgen vanaf de boot

Is het een echo van een hymne?

Bijbelwoorden voor troost in de nah

Vorm tegen het deksel van de kist heiligen

Stappen die in de richting van het geluid bewegen?

Het zicht verslikte zich en de tank helder

Waar ik wakker word uit de trance

Terwijl een zwerm zwarte aalscholvers

Afdichting in de nachtzon

Op de oude begraafplaats

Geconfronteerd met weer en winterstorm

Leugengeschiedenis begraven

Over een volk gevormd door de zee

Hier zong de wind zijn hymnes

In een winterharde, arctische flora

Die wortel schiet en voeding kwelt

Van de magere zanderige grond

Maar er heldere tiriltunge

Achter heracleum en karwij

Als groet aan de jongeren

Als een beboste kust geërfd

En in het noorden, richting de nachtelijke zonnebrand

Mompel de zee haar herinneringen

Als een klein gestemd orgelgewricht

Onder steile grijze stenen richels