Сквозь печаль... - Многоточие

Cквозь печаль...

Сколько раз в душе моей рождался тихий вопрос: -

"Ну неужели всё напрасно, неужели жизнь наперекос идёт?".

Новый день сменяет новая ночь, я закрываю глаза, из дня сваливая прочь.

И в этом странном кругу себя найти не могу,

Катаю строки, словно проволоку из души вью.

Какую жизнь мне выбрать дальше, если это возможно?

Нужно ли дарить музыку тем, кому она не нужна?

Тогда какого рожна вся эта лажа,

Если все живые души теперь наглухо продажные:

Бумажная любовь, отравленная кровь,

Ни грамма мысли в головах кроме остатков драговых снов.

До людей пытаюсь довести свои доводы,

Чтоб любить меня и ненавидеть было больше поводов.

Сквозь тёмные очки злобы невидно глаз,

Сквозь белые страницы истории не видно нас.

Сквозь печаль я коротаю свои дни,

То и дело спотыкаясь, натыкаясь на сожжённые мосты,

И пусть любая беда меня сбивает с пути,

Я всё равно буду идти ведь надо дойти

Сквозь печали я живу и так же дальше буду жить.

Сквозь печаль свою пройду, оставив золотую нить

И в искушении эмоций её не задавить,

В тех золотых мгновениях я начал творить.

По малолетке конкретно цепляли нас за конфетки,

Когда закончились слёзы я понял выросли детки.

Через тернии к звёздам все ломанулись вперёд,

А я услышал слова мамы, говорящей мне стоп:

"Остановись тебя затащит - это игра,

Остановись пока не поздно - слышишь меня?".

Но мама дело не в этом - правосудия нету,

Судьбу свою не изменить, спокойно не умею жить,

Поэтому свою печаль оставлю я в своей душе.

Она с малых лет загадкою сидит во мне

И каждый божий день её укладываю спать,

А утром вдохновение в дверях (тук-тук) - пора вставать…

Сквозь печаль я коротаю свои дни,

то и дело спотыкаюсь, натыкаюсь на зажжённые мосты,

и пусть любая беда меня сбивает с пути

я всё равно буду идти, ведь надо дойти

Не замечая боли сквозь печаль иду навстречу ветру,

Жизнь воспринимая строго лишь по своему спектру,

Смеюсь и плачу, водярой пиво лачу, знаю чего значу, не хуячу кукарачу .

Мне грустно видеть слёзы в глазах моих парней,

Теряющих надежду на жизнь, в циклах пьяных дней -

Налей, напарь да раскумарь - вот весь сценарий.

Ты говоришь - я всё придумал - иди домой, онаний!

Знай - я тот кто я есть, иду своей дорогой,

Не трогай, бой получишь по еблу ногой,

Подумай головой чем пахнут рожи в телевизоре:

Продажные политики в дуэте с рэп-жопа-лизами.

Хотите денег?

- плывите на другой берег!

Здесь Руставели (Ха-ха!!) шизоидный холерик,

С моими братьями бреду в неведомую даль,

Сталь словом пробивая - несу смысл сквозь печаль...

Door verdriet...

Hoe vaak werd er een stille vraag in mijn ziel geboren: -

"Nou, is het echt allemaal tevergeefs, gaat het mis?"

Een nieuwe dag maakt plaats voor een nieuwe nacht, ik sluit mijn ogen en stort me weg van de dag.

En ik kan mezelf niet in deze vreemde cirkel vinden,

Ik rol de lijnen, als een draad uit de ziel draai ik.

Welk leven moet ik daarna kiezen, indien mogelijk?

Is het nodig om muziek te geven aan degenen die het niet nodig hebben?

Wat is dan in godsnaam al die rotzooi,

Als alle levende zielen nu sterk corrupt zijn:

Papieren liefde, vergiftigd bloed

Geen greintje gedachte in hun hoofd, behalve de overblijfselen van sleepdromen.

Ik probeer mijn punt aan mensen over te brengen.

Er waren meer redenen om van me te houden en me te haten.

Door de donkere bril van boosaardigheid onzichtbare ogen

We zijn niet zichtbaar door de witte pagina's van de geschiedenis.

Door verdriet breng ik mijn dagen door

Over en weer struikelen, struikelen over verbrande bruggen

En laat alle problemen me op een dwaalspoor brengen,

Ik ga toch, want ik moet er komen

Door verdriet leef en zal ik op dezelfde manier blijven leven.

Ik zal door mijn verdriet gaan en een gouden draad achterlaten

En in de verleiding van emoties, kun je haar niet verpletteren,

Op die gouden momenten begon ik te creëren.

Als jongere klampten ze zich speciaal aan ons vast voor snoep,

Toen de tranen ophielden, realiseerde ik me dat de kinderen waren gegroeid.

Door de doornen naar de sterren snelde iedereen naar voren,

En ik hoorde de woorden van mijn moeder die zei dat ik moest stoppen:

"Stop, je wordt meegesleurd - dit is een spel,

Stop voordat het te laat is - hoor je me?".

Maar mama is niet het punt - er is geen gerechtigheid,

Ik kan mijn lot niet veranderen, ik weet niet hoe ik rustig moet leven,

Daarom zal ik mijn verdriet in mijn ziel achterlaten.

Ze zit in mij als een raadsel van jongs af aan

En elke dag leg ik haar in bed

En 's ochtends staat inspiratie voor de deur (klop-klop) - het is tijd om op te staan ​​...

Door verdriet breng ik mijn dagen door

zo nu en dan struikel ik, struikel ik over verlichte bruggen,

en laat alle problemen me op een dwaalspoor brengen

Ik zal nog steeds gaan, want ik moet bereiken

Zonder de pijn te merken door droefheid ga ik naar de wind,

Het leven dat strikt alleen in zijn spectrum waarneemt,

Ik lach en huil, ik drink bier met een vodya, ik weet wat ik bedoel, ik neuk geen Kukarach.

Ik ben verdrietig om tranen in de ogen van mijn jongens te zien

Hoop op leven verliezen, in de cycli van dronken dagen -

Giet het erin, giet het erop en raskumari - dat is het hele scenario.

Jij zegt - ik heb aan alles gedacht - ga naar huis, onanii!

Weet dat ik ben wie ik ben, ik ga mijn eigen weg,

Niet aanraken, je krijgt verdomme ruzie met je voet,

Bedenk met je hoofd hoe gezichten op tv ruiken:

Corrupte politici in een duet met rap asslicks.

Wil je geld?

- zwem naar de andere kant!

Hier Rustaveli (Ha ha !!) schizoïde choleric,

Met mijn broers dwaal ik af naar een onbekende afstand,

Ponsen van staal met een woord - ik draag betekenis door verdriet ...