Angelistic - Raziel Nisroc, Da Poet

Akşamın kızılı vurdu gözlerime kan sıçradı

Aynalarda aradım içimdeki hazin halkımı

Cebime koydum uyku haplarını

Ve biraz da kalbime serpin overdose psikozları

Uzandım ruhuma suyuma el sürmeden

Melodimin rengi gözümde çağlayan kızıl nehirden aktı

Bedenim zihnimin ücra kuytularından çekti bütün o fotoroman suratları

Tek nefeste yandı tekrar kül oldu tüm o dünler

İçimde tek beden ve harap olmuş yek bir miğfer

Sancılarına aldırışsız

Yitik onurla dramalarına mahkum oldum dumanlı yollarında

Bir öfke vurdu yüzüme ateşi kulaklarında

Savaş sirenleriyle çoğalan o kurşun sesleri

İhantin emanetinde umut nihaytinde soldu

Onu da vurdular apansız bir geceydi

Dar sokaklarında kollarında son nefeste

Dostuna aslolan hayat ölüm sunaklarında

Kan kusarken adına bir çelenk kapında bekler

Hüznümün diyarlarında ellerinde çiçekler

Boş ver sen sus etrafında onca devran dönerken

Bir bekleyişe hakim şu an ömür su gibi akarken

Ölüm pusuda beklerken tekler misin bilmem

Fark etsen de ses etme hiç fırtınalar koparken

Hayat bahçelerinden hüznü toplarken anlarsın

Garip bir platonikliğin içinde savrulanlardansın

Sen herkes gibi yolunda yek olduğun halde

Yanında birileri var sanan salaklardansın

Kanatsın yaranı, kan aksın gözlerinden

Tokatsı bir kâbusla uyansın bölünsün rüyaların

Ruhun ciddiyetten utanıp kızarsın

Gerçek sanıp sarıldığın hayaller yüzüne tebessüm katsın

Olsun varsın desende ne değişebilecek

Zaman geri alınamadığı gibi ileride gidemeyecek

Hayatın boyunca beklediğin şey gurura yenik düşecek

Ve ezik düşlerin gerçekliğinde gezineceksin

Karanlığa uzanacaksın yine kendi gökyüzünde

Yarım dahi kalamamış bir hüzünle süzül enginlere

Derdin neydi oğlum ne vardı çattın kendine

Neyse tak maskeni çık gerek yok kederlere

Kapımı çal sırını ver ve gir bu kalbe

Bu kalp içinde beslenen küçük velilere hesabı sor

Kor yanardı şöminede ve bense izlerdim

Tabii ki rüyalarda kalan mutluluklar aleminde

Hep umutlarımla vardım

Minicik bir çocukken babamı uğurladım gözyaşımla sonsuz aleme

Ne vardı elde ne kaldı geriye

Gündüz beşten geceyi üçe vuran nöbetlerimde

Birde sabahın ayaz vakitlerinde sırtta çanta

Gözlerimde onca yorgunluk

Küfür dudaklarımda

Yaşamın sırıtan o güneşi buz misali soğuk

Çehremin ifadesinde hep matem

Bakışlarım donuk bu odada hep

Kırık bir pencereydi dışarı açılan ufuklarım

Ben rahat mıydım?

Onca dikenin ortasında bunca yanlış sonrasında

Mozz haydi şimdi söyle aklın hangi yolda?

Het karmozijn van de avond sloeg toe, het bloed spatte in mijn ogen

Ik zocht in de spiegels naar mijn verdrietige mensen in mij

Ik stopte slaappillen in mijn zak

En een beetje op mijn hart sprenkelen, overdosis psychoses

Ik reikte naar mijn ziel zonder mijn water aan te raken

De kleur van mijn melodie vloeide voort uit de rode rivier die in mijn ogen stroomde

Mijn lichaam trok al die fotonovel-gezichten uit de verre hoeken van mijn geest

In één adem verbrand, werden al die gisterens weer as

Een lichaam en een vernietigde helm

onverschillig voor je pijnen

Met verloren eer ben ik gedoemd tot hun drama op jouw rokerige wegen

Een woede sloeg op mijn gezicht met vuur in zijn oren

Die kogelgeluiden vermenigvuldigd met oorlogssirenes

Hoop vervaagde eindelijk in het vertrouwen van verraad

Ze schoten hem ook neer, het was een plotselinge nacht

Met zijn laatste adem in zijn armen in de smalle straatjes

Het leven dat belangrijk is voor je vriend is op de altaren van de dood

Terwijl je bloed braakt, wacht er een krans aan je deur

Bloemen in hun handen in het land van mijn verdriet

Vergeet het, zwijg zoals de hele tijd gaat

Er is een wachttijd, terwijl het leven nu stroomt als water

Ik weet niet of jullie singles zijn terwijl de dood op de loer ligt

Zelfs als je je realiseert, maak geen geluid terwijl de stormen losbarsten

Je begrijpt het wanneer je verdriet verzamelt uit de tuinen van het leven

Jij bent een van degenen die in een vreemd platonisme wordt gegooid.

Hoewel je alleen bent op je manier zoals iedereen

Jij bent een van die idioten die denken dat er iemand naast je staat

Laat je wond bloeden, laat het bloed uit je ogen stromen

Laat je dromen worden onderbroken door een slapstick-nachtmerrie

Je ziel zal zich schamen voor ernst en boos worden

Laat de dromen waarvan je denkt dat ze echt zijn en knuffel je een glimlach op je gezicht toveren

Laat het zo zijn, wat kan er veranderen in het patroon

De tijd kan niet terug, hij kan niet vooruit

Waar je je hele leven op hebt gewacht, zal bezwijken voor trots

En je zult ronddwalen in de realiteit van je verpletterde dromen

Je ligt weer in het donker in je eigen lucht

Zweef de uitgestrektheid in met een onvoltooide droefheid

Wat was je probleem zoon, wat was er mis met je?

Hoe dan ook, zet je masker op, ga weg, er is geen reden tot verdriet

Klop op mijn deur, geef je geheim en ga dit hart binnen

Vraag de kleine ouders die in dit hart gevoed worden om rekenschap te geven

De sintels brandden in de open haard en ik keek altijd

Natuurlijk, op het gebied van geluk blijft het in dromen

Ik had altijd mijn hoop

Toen ik een klein kind was, nam ik met tranen afscheid van mijn vader in de eindeloze wereld.

Wat was er, wat bleef er over?

In mijn diensten die vijf in de dag en drie in de nacht sloegen

Een rugzak in de ijzige tijd van de ochtend

Zoveel vermoeidheid in mijn ogen

Vloekend op mijn lippen

De grijnzende zon van het leven is koud als ijs

Ik rouw altijd in de uitdrukking van mijn gezicht

Mijn blik is altijd bevroren in deze kamer

Mijn horizon was een gebroken raam

Was ik op mijn gemak?

In het midden van al deze doornen, na zoveel fouten

Mozz, vertel me nu waar je met je gedachten bent?