Самострел - Михаил Круг

Тишину разрушая, как будто набат, с громким криком: «Ура!»

— прёт на «Зимний»

солдат.

И испуганы лица дрожащих отпевших господ.

Господа юнкера, ваше время прошло.

Ваш престол и оплот навсегда замело.

Время нынче диктует свободный российский народ.

Господин офицер, подтяни аксельбант.

Дух горячий остыл, сунь же пулю в наган.

Хладнокровно наставь на встревожено бьющий висок.

Вспомни дам у фонтана, и юный корнет дарит им превосходных ромашек букет.

Как всё просто, ромашки, и пуля под твой козырёк.

Помнишь, дамы бежали, бросали цветы, кони, музыка, вальс, в белом кителе ты.

Лязг подков, орденов, эполетов, медалей и шпор.

И чего только можно герою желать — дамы млеют: желанье упасть к вам в кровать.

А теперь всё, этот выстрел последний, да сбоку в упор.

От костров пепелит, и в дыму Петроград.

Ветер рвётся под старый матросский

бушлат.

Колесница, того и гляди, убежит за кордон.

Что за время пришло?

Для кого?

И кому?

Господин офицер, ну, стреляйте ж во тьму!

Эполеты, медали — к чему этот мнительный звон?

Как двуглавого пса, он погладил орла, вмиг всё пропадёт, звякнут колокола.

Слышишь, по коридорам стрельба, не пора ли кончать?

Пусть позорный конец, с ним окончена жизнь.

Крепче за рукоятку нагана держись.

Прислони же к виску поплотней — и пора нажимать.

Застревает в ушах детский смех издали.

Дворянин, как тебя примут недра земли

И сровняют с землёй безымянный худой бугорок?

К чёрту — дамы в слезах, к чёрту — конь вороной.

К чёрту — юный корнет,

он пойдёт за тобой.

Господин офицер, ни к чему всё, взводите курок.

De stilte doorbreken, als een alarm, met een luide kreet: "Hoera!"

- haasten naar "Winter"

soldaat.

En de gezichten van de trillende dode heren zijn bang.

Junker heren, uw tijd is verstreken.

Uw troon en bolwerk wordt voor altijd weggevaagd.

De tijd wordt nu gedicteerd door het vrije Russische volk.

Meneer officier, trek de aglet omhoog.

De hete geest is afgekoeld, steek de kogel in de revolver.

Wijs koelbloedig naar de gealarmeerde kloppende tempel.

Denk aan de dames bij de fontein, en de jonge cornet geeft hun een boeket uitstekende madeliefjes.

Hoe simpel is het, madeliefjes en een kogel onder je vizier.

Denk eraan, de dames renden, gooiden bloemen, paarden, muziek, wals, je bent in een witte tuniek.

Het gekletter van hoefijzers, orders, epauletten, medailles en sporen.

En wat kan een held zich wensen - de dames zijn dolblij: het verlangen om in je bed te vallen.

En dat was het dan, dit schot is het laatste, maar vanaf de zijkant op point blank range.

As van de vuren, en Petrograd in de rook.

De wind wordt verscheurd onder de oude zeeman

erwt jasje

De wagen, kijk eens, zal wegrennen voorbij het cordon.

Hoe laat is het?

Voor wie?

En aan wie?

Mister officier, schiet in de duisternis!

Epauletten, medailles - waarom dit verdachte gerinkel?

Als een tweekoppige hond streelde hij de adelaar, in een oogwenk zal alles verdwijnen, de klokken luiden.

Hoor je schieten langs de gangen, is het geen tijd om te stoppen?

Laat het beschamende einde, het leven is voorbij.

Houd je stevig vast aan het handvat van de revolver.

Leun dichter bij je slaap - en het is tijd om te drukken.

Het gelach van kinderen van ver blijft in de oren steken.

Edelman, hoe zullen de ingewanden van de aarde je accepteren?

En de naamloze dunne heuvel met de grond gelijk maken?

Naar de hel - dames in tranen, naar de hel - een zwart paard.

Naar de hel - jonge cornet,

hij zal je volgen.

Meneer officier, dat is alles, haal de trekker over.