Пепс - Михаил Круг

Я пишу, губами строчки трогаю, и пока приеду мысленно домой

Самой близкою — окольною — дорогою, я приеду на карете за тобой.

Я внесу тебе овеянные свежестью твои самые любимые цветы,

Подарю тебе стихи и в тишине спою, позабыв дела солдатской суеты.

— Ты слушай, мой друг, а я всё позабыла, обещала, ну и что — все, впрочем, врут.

Рядом был, дружок, — и я тебя любила, а теперь другие мне уже поют.

И твои неперечисленные письма каждый день летят в помойное ведро.

Я люблю теперь боливийские песни, ведь они, мой друг, поются нехитро.

Я с тобою, как с тираном, погуляла: ни курить, ни пить, ни сбегать в ресторан.

Что ты дал мне?

— лишь любовь, а это мало, а друг пепс привёз мне шмоток

чемодан.

Ничего, что он похож на обезьяну («Пустяки»), ничего, что чернокож и ростом мал

(«Я потерплю»),

Зубы редкие, зато грызет бананы, а ты мне лишь конфеты покупал.

Мы гуляли в ресторанах и балдели, ничего, что пепс по-русски ни бум-бум.

Зато есть у пепса русские копейки.

Жалко только — замуж выйти не могу.

Эх, была бы я черна, как пень-колода («Ох, страшно!»), нос веслом и уши словно

лопухи,

Я б ушла к чертям с Вагонного завода, в нос бы щепку — щепку от доски.

Ну, служи, давай, — тебе полезно это, чтобы я спокойно с пепсом жить могла.

Ты прислал мне в день рождения конфеты («Опять конфеты!») — эту гадость я

собаке отдала.

Мне смешно бывает, как гляжу на фото: ты ли это — на «х/б» твоём значок.

(«И не узнать!»)

Ну, пиши-пиши, а прочитает кто-то: «Я люблю тебя, какой ты дурачок».

Ik schrijf, raak de lijnen aan met mijn lippen, en terwijl ik mentaal thuiskom

Via de dichtstbijzijnde - rotonde - weg, kom ik met een koets voor je.

Ik zal je je favoriete bloemen brengen bedekt met frisheid,

Ik zal je gedichten geven en in stilte zingen, waarbij ik de daden van de ophef van de soldaat vergeet.

- Luister, mijn vriend, maar ik ben alles vergeten, ik heb beloofd, dus wat - iedereen liegt echter.

Ik was in de buurt, mijn vriend, en ik hield van je, en nu zingen anderen al voor me.

En je geheime brieven vliegen elke dag in de prullenbak.

Ik hou nu van Boliviaanse liedjes, omdat, mijn vriend, ze eenvoudig worden gezongen.

Ik heb met je gewandeld, als met een tiran: niet roken, niet drinken, niet rennen naar een restaurant.

Wat heb je me gegeven?

- alleen liefde, en dit is niet genoeg, en een vriend van Peps bracht me een kledingstuk

koffer.

Niets dat hij op een aap lijkt ("Trifles"), niets dat hij zwart en klein van gestalte is

( "Ik zal lijden")

Haar tanden zijn zeldzaam, maar ze knaagt aan bananen, en je hebt alleen snoep voor me gekocht.

We liepen in restaurants en werden gek, er ging niets boven peps in het Russisch of boem-boem.

Maar Peps heeft Russische kopeken.

Het enige jammere is dat ik niet kan trouwen.

Oh, als ik zo zwart was als een boomstronk ("Oh, eng!"), Mijn neus met een roeispaan en oren lijken

klit,

Ik zou naar de hel gaan met de Carriage Works, ik zou een chip in mijn neus hebben - een chip van het bord.

Nou, serveer, kom op - het is handig voor jou, zodat ik vredig kan leven met pepers.

Je stuurde me snoep op mijn verjaardag ("Snoep weer!") - I

aan de hond gegeven.

Ik vind het grappig als ik naar de foto kijk: ben jij het - op het "katoen" van je badge.

("En weet het niet!")

Nou, schrijf, schrijf en iemand zal lezen: "Ik hou van je, wat ben je een dwaas."