Когда с тобой мы встретились - Михаил Круг

Когда с тобой мы встретились, черёмуха цвела и в парке тихо музычка играла.

И было мне тогда ещё совсем немного лет, а дел наделать я успел немало.

Лепил я скок за скоком, а наутро для тебя бросал цветы налево и направо.

А ты меня любила и часто говорила: «Житьё блатное хуже, чем отрава».

Но дни короче стали, и птички улетали туда, где только солнышко смеётся,

А с ними моё счастье улетело навсегда;

я понял, что оно уж не вернётся.

Однажды ты с форшмаком стояла на скверу;

он был бухой, обняв тебя рукою.

Тянулся целоваться, просил тебя отдаться, а ты в ответ кивала головою.

Во мне всё помутилось, и сердце так забилось, и я, как пьяный фраер, зашатался.

Потом не помню, как попал в кабак, кутил и водку пил, и пьяными слезами

умывался.

Потом однажды ночью я встал вам на пути, меня узнав, ты сильно побледнела.

Его я попросил в сторонку отойти, и сталь ножа зловеще заблестела.

Я помню, как всю ночь в скверу мерцали фонари, и мусора всю ночь в саду

свистели.

Один я прошатался у причала до зари, а в спину мне глаза твои глядели.

Любовь свою короткую решил залить я водкою, а воровать боялся, как ни странно.

Но влип с историей глупою, и как-то опергруппою я взят был на бану у ресторана.

Сижу я в своей камере, заначил пятерых, когда внезапно вскрылось это дело.

И вот однажды утром мой защитничек-старик сказал: «Не миновать тебе расстрела».

А завтра мне зачтётся мой последний приговор, и снова мы увидимся с тобою.

А утром отведут меня на наш тюремный двор, и там глаза навеки я закрою.

Toen we je ontmoetten, bloeide de vogelkers en speelde de muziek zacht in het park.

En toen was ik nog een flink aantal jaar oud en heb ik veel kunnen doen.

Ik beeldhouwde lope na lope, en 's morgens gooide ik bloemen links en rechts voor je.

En je hield van me en zei vaak: "Het leven van dieven is erger dan vergif."

Maar de dagen werden korter en de vogels vlogen weg naar waar alleen de zon lacht,

En met hen vloog mijn geluk voor altijd weg;

Ik realiseerde me dat het nooit meer terug zou komen.

Ooit stond je op het plein met een gehakt;

hij was dronken en omhelsde je met zijn arm.

Hij stak zijn hand uit om te kussen, vroeg je je over te geven en je knikte als antwoord.

Alles werd troebel in mij, en mijn hart klopte zo snel, en ik, als een dronken fraer, wankelde.

Toen weet ik niet meer hoe ik in een taverne belandde, drinkend en drinkend wodka, en dronken tranen

aangespoeld.

Op een avond stond ik je in de weg, je herkende me en je werd erg bleek.

Ik vroeg hem opzij te gaan, en het staal van het mes glom onheilspellend.

Ik herinner me hoe de hele nacht lichten flikkerden op het plein en de hele nacht afval in de tuin

floot.

Alleen, ik wankelde bij de pier tot het ochtendgloren, en je ogen keken naar mijn rug.

Ik besloot mijn korte liefde te vullen met wodka, maar vreemd genoeg was ik bang om te stelen.

Maar ik raakte betrokken bij een stom verhaal, en op de een of andere manier werd ik door een taskforce meegenomen naar een bad in een restaurant.

Ik zit in mijn cel, ik heb er vijf, toen deze zaak plotseling aan het licht kwam.

En op een ochtend zei mijn verdediger, de oude man: 'Je mag niet aan executie ontsnappen.'

En morgen zal mijn laatste zin aan mij worden voorgelezen, en weer zullen we je zien.

En morgenochtend zullen ze me naar onze gevangenis brengen, en daar zal ik mijn ogen voor altijd sluiten.