Добрая, глупая, давняя - Михаил Круг

Вступление.

Как ни странно, но все же, по-моему, юность сгорела.

Первый признак — что трезво о жизни я стал рассуждать.

Кружит снег незадумчивый, легкий, пушистый и белый…

Я тебе не смогу на всю улицу громко кричать.

Даже глупости и сумасбродства навеки забыты.

Я уже не смогу даже вспомнить о нашей любви.

Помню только у дома цветы и окно приоткрыто,

И от летней грозы по дорогам струятся ручьи.

Как ни странно, сейчас это кажется горькой потерей,

Только порвана нить, что навеки связала с тобой.

Как же мы расставались тогда, но я все-таки верю

В эту добрую, нежную, глупую, давнюю боль.

Я уже не смогу так легко петь тебе наши песни

И читать свои первые, очень плохие стихи,

Но мне кажется, если однажды проснусь на рассвете

И увижу тебя, ты простишь мне все эти грехи.

Я не знаю, когда мне придется тебя все же встретить

И увидеть в глазах твоих, прежде веселых, испуг.

И на Ваше «Ну, здравствуй!

Как жизнь?»

— не смогу Вам ответить:

«Извините, но только „на ты“ я уже не смогу…»

Не смогу… Это впрочем от многого освобождает

И от всех объяснений не нужных уже никому.

Сколько время прошло, лет пятнадцать, а Вы все такая…

Почему же мы с Вами расстались?

Никак не пойму…

Соло.

И все же — почему?

Invoering.

Vreemd genoeg, maar toch, naar mijn mening, is de jeugd opgebrand.

Het eerste teken is dat ik nuchter over het leven begon te praten.

De sneeuw dwarrelt, gedachteloos, licht, pluizig en wit...

Ik zal niet in staat zijn om luid tegen je te schreeuwen over de hele straat.

Zelfs domheid en dwaasheid worden voor altijd vergeten.

Ik kan me onze liefde niet eens meer herinneren.

Ik herinner me alleen bloemen in de buurt van het huis en het raam staat op een kier,

En stroompjes stromen langs de wegen van een zomerse onweersbui.

Vreemd genoeg lijkt het nu een bitter verlies

Alleen de draad is verbroken die voor altijd met jou verbonden is.

Hoe zijn we toen uit elkaar gegaan, maar ik geloof nog steeds

In dit soort, zachte, domme, oude pijn.

Ik kan onze liedjes niet meer zo gemakkelijk voor je zingen

En lees mijn eerste, zeer slechte gedichten,

Maar het lijkt me dat als ik op een dag wakker word bij het ochtendgloren

En ik zal je zien, je zult me ​​al deze zonden vergeven.

Ik weet toch niet wanneer ik je moet ontmoeten

En om angst in je ogen te zien, voorheen vrolijk.

En op je "Wel, hallo!

Hoe gaat het?"

- Ik kan u geen antwoord geven:

"Sorry, maar ik kan het niet alleen voor jou doen..."

Ik kan niet ... Dit bevrijdt me echter van veel

En van alle uitleg die niemand meer nodig heeft.

Hoeveel tijd is verstreken, vijftien jaar, en jullie zijn allemaal zo ...

Waarom hebben we afscheid van je genomen?

ik begrijp er helemaal niets van...

Solo.

En toch - waarom?