La nuit douce d'Alice - Michel Delpech

Le vent joue avec la branche

De l’orme qui se penche vers sa fenêtre

Ça lui rappelle ses petits

Leurs rires sur les balançoires

Son regard pour ailleurs

S’amuse à suivre le vol fou d’un rouge-gorge

Le plus clair de son temps

Elle le passe à accepter le soir

Sur ses accoudoirs de dentelle

Ses mains sèches se reposent des lessives

Et des mouchoirs en drap de lin

Que les chagrins lui ont fait pétrir

Ses mains aux veines si bleues

Petits fleuves qui se jettent dans ses silences

La résument et la raisonnent

Il n’est plus temps de s’attendre au pire

Maintenant les choses sont paisibles

Aussi paisibles que l’homme, là, qui jardine

S'évanouit la mauvaise herbe

Quand la nuit douce descend sur le parc

Les souvenirs qui surnagent

C’est les nuages, là-bas, qui moutonnent

Coton sur l’arbre de Noël

Brume sur l'étang où l’attend la barque

Ses rêves, ils s'économisent

Ils ne courent plus si loin sur la colline

Ses caprices se limitent à

Une bonne âme qui lui épluche une poire

Sa mémoire à la dérive

Lui souffle «C'était quoi, cette guerre, déjà ?»

Et moi, j’espère par-dessus tout

Que je s’rai là pour lui dire au revoir

Ses pensées n’ont plus de flot

C’est juste des petits pas de porcelaine

Et elle assemble le meilleur

Comme on rentre les fleurs par grand froid

Maintenant tout est simple

Comme quand ses pièces sont faites, sa vaisselle propre

Et qu’elle respire la maison

Les yeux fermés, seule dans le noir

De wind speelt met de tak

Van de iep die naar zijn raam leunt

Het doet hem denken aan zijn kinderen

Hun gelach op de schommels

Zijn blik elders

Veel plezier met het volgen van de gekke vlucht van een roodborstje

Het grootste deel van zijn tijd

Ze besteedt het 's avonds aan het accepteren

Op zijn kanten armleuningen

Zijn droge handen rusten van de was

En linnen zakdoeken

Dat het verdriet hem deed kneden

Zijn blauw geaderde handen

Kleine rivieren die in haar stiltes stromen

Vat het samen en beredeneer het

Het is niet langer tijd om het ergste te verwachten

Nu zijn de dingen vredig

Zo vredig als de man, daar, die tuiniert

Maakt het onkruid flauw

Wanneer de zachte nacht over het park neerdaalt

De herinneringen die zweven

Het zijn de wolken, daarginds, dat schuim

Katoen op de kerstboom

Mist op de vijver waar de boot wacht

Zijn dromen, ze redden zichzelf

Ze rennen niet meer zo ver de heuvel op

Zijn grillen zijn beperkt tot:

Een goede ziel die een peer voor hem schilt

Zijn geheugen op drift

Hij fluistert: "Wat was deze oorlog ook al weer?"

En ik hoop vooral

Dat ik er zal zijn om afscheid te nemen

Zijn gedachten hebben hun stroom verloren

Het zijn maar babystapjes van porselein

En zij assembleert het beste

Alsof we de bloemen in de kou brengen

Nu is alles eenvoudig

Zoals wanneer zijn stukken klaar zijn, zijn vaat schoon is

En ze ademt het huis

Ogen dicht, alleen in het donker