La vestaglia - Massimo Ranieri

E con quel viso stanco

E la vestaglia un po' macchiata

Coi tuoi decisi no e con quell’aria sempre indignata

La femminilit?

lasciata l?

sotto il lenzuolo

Mi fai venir la voglia di restarmene da solo

Con tutto il gelo che oramai ti stai portando appresso

Con il veleno che mi hai sempre gettato addosso

La voglia che io avevo di ricominciare

Nemmeno?

nata che?

gi?

morta nel mio cuore

Eppure a volte mi ritrovo l?

a pensare

A quella donna che dormiva sul mio cuore

Ed il suo viso non riesco a ricordare

Per?

non scordo quello che mi ha saputo dare

E contraddirmi per te per te?

un piacere

E' diventato ormai una forma di dovere

E sai io non sopporto pi?

nemmeno la tua voce

Avrei bisogno solamente di un po' di pace

Ed ogni notte tu tu ti arrendi sempre un po' pi?

tardi

E il desiderio che hai per me fa parte dei ricordi

Ed io vorrei parlare e dirti dirti tante cose

Ma non trovo le parole forse son finite

E sopportarci andare avanti a cosa serve

Quando tutto?

insopportabile

E dare almeno un po' d’amore

Ormai non vuoi o non sai farlo pi?

Ridiamo con gli amici fino al momento di tornare a casa

E poi di nuovo un muro e poi ancora quel silenzio

Tu cambi viso cambi passo

Togli quello che hai addosso

E’sempre bello rivedere la tua donna che si spoglia

Poi tutto passa quando metti la vestaglia

Ma quella donna che veniva con me sotto le stelle

E' qualcosa che mi?

rimasta sulla pelle

Ed anche adesso che tu sei

Sei cos?

cambiata

Io quella ragazzina non l’ho pi?

dimenticata

(Grazie a Kira per questo testo)

En met dat vermoeide gezicht

En het licht bevlekte gewaad

Met jouw besliste nee en met die altijd verontwaardigde lucht

Vrouwelijkheid?

daar gelaten

onder het laken

Je zorgt ervoor dat ik alleen wil zijn

Met alle kou die je nu met je meedraagt

Met het gif dat je altijd naar me gooide

Het verlangen dat ik had om opnieuw te beginnen

Geen van beide?

wat geboren?

al

dood in mijn hart

Maar soms vind ik mezelf daar?

denken

Aan die vrouw die op mijn hart sliep

En haar gezicht kan ik me niet herinneren

Voor?

Ik vergeet niet wat hij me kon geven

En mij tegenspreken voor jou voor jou?

een genoegen

Het is nu een vorm van plicht geworden

En je weet dat ik er niet meer tegen kan?

niet eens je stem

Ik heb gewoon wat rust nodig

En elke avond geef je altijd een beetje meer op?

laat

En het verlangen dat je naar mij hebt, maakt deel uit van de herinneringen

En ik zou graag willen praten en je vertellen dat ik je veel dingen moet vertellen

Maar ik kan de woorden niet vinden, misschien zijn ze klaar

En accepteer dat we gaan, wat heeft het voor zin

Wanneer alles?

ondraaglijk

En geef op zijn minst een beetje liefde

Wil of weet je niet meer hoe het moet?

We lachen met vrienden tot het tijd is om naar huis te gaan

En dan weer een muur en dan weer die stilte

Je verandert je gezicht, je verandert van tempo

Doe uit wat je draagt

Het is altijd fijn om je vrouw weer uit te zien kleden

Dan gaat alles voorbij als je de kamerjas aantrekt

Maar die vrouw die met me meekwam onder de sterren

Is het iets dat ik?

bleef op de huid

En zelfs nu je dat bent

Ben jij zo?

veranderd

Heb ik dat kleine meisje niet meer?

vergeten

(Met dank aan Kira voor deze tekst)