Come pioveva - Massimo Ranieri

C’eravamo tanto amati

per un anno e forse pi№,

c’eravamo poi lasciati…

non ricordo come fu…

ma una sera c’incontrammo,

per fatal combinazion,

perch© insieme riparammo,

per la pioggia, in un porton!

Elegante nel suo velo,

con un bianco cappellin,

dolci gli occhi suoi di cielo,

sempre mesto il suo visin…

Ed io pensavo ad un sogno lontano

a una stanzetta d’un ultimo piano,

quando d’inverno al mio cor si stringeva…

…Come pioveva… come pioveva!

Come stai?

Le chiesi a un tratto.

«Bene, grazie, disse, e tu?».

«Non c’e' male» e poi distratto:

«guarda che acqua viene gi№!».

«Che m’importa se mi bagno?»

Tanto a casa debbo andare

«Ho l’ombrello, t’accompagno»

«Grazie, non ti disturbar…»

Passa a tempo una vettura

io la chiamo, le fa: «no»

dico: «Oh!

Via, senza paura.

Su montiamo», e lei montІ.

Cos¬ pian piano io le presi le man

mentre il pensiero vagava lontano…

Quando d’inverno al mio cor si stringeva…

…Come pioveva… come pioveva!

Ma il ricordo del passato

fu per lei il pi№ gran dolore,

perch© al mondo aveva dato

la bellezza ed il candor…

cos¬ quando al suo portone

un sorriso mi abbozzІ

nei begli occhi di passione

una lagrima spuntІ…

Io non l’ho pi№ riveduta

se e' felice chi lo sa!

Ma se ricca, o se perduta,

ella ognor rimpianger:

Quando una sera in un sogno lontano

nella vettura io le presi la mano

quando salvare ella ancor si poteva…

…Come pioveva… cos¬ piangeva!

We hadden zoveel van elkaar gehouden

voor een jaar of langer,

toen verlieten we elkaar...

Ik weet niet meer hoe het was...

maar op een avond ontmoetten we elkaar,

door een fatale combinatie,

omdat we samen herstelden,

voor de regen, in een porton!

Elegant in haar sluier,

met een witte hoed,

haar hemelse ogen zijn zoet,

altijd verdrietig zijn gezicht ...

En ik dacht aan een verre droom

naar een kleine kamer op een bovenste verdieping,

toen het in de winter aan mijn hart klampte ...

... Hoe het regende ... hoe het regende!

Hoe gaat het met je?

vroeg ik haar ineens.

'Nou, bedankt,' zei hij, en jij?'

"Het is niet erg" en dan afgeleid:

"Kijk eens naar het water dat naar beneden komt!"

"Wat maakt het uit als ik nat word?"

Ik moet toch naar huis

"Ik heb een paraplu, ik ga met je mee"

"Dank je, doe geen moeite..."

Een auto passeert op tijd

Ik bel haar, ze zegt: "nee"

Ik zeg: «O!

Weg, zonder angst.

Laten we doorgaan », en ze stapte op.

Dus langzaam pakte ik haar handen

terwijl de gedachte wegdwaalde...

Toen het in de winter aan mijn hart hing...

... Hoe het regende ... hoe het regende!

Maar de herinnering aan het verleden

het was voor haar de grootste pijn,

omdat hij aan de wereld had gegeven

schoonheid en oprechtheid...

dus wanneer voor zijn deur

een glimlach geschetst naar mij

in de mooie ogen van passie

er brak een traan uit...

Ik heb het nooit meer gezien

wie weet is hij blij!

Maar als rijk, of als verloren,

ze zal altijd spijt hebben:

Wanneer op een avond in een verre droom

in de koets nam ik haar hand

toen ze nog gered kon worden...

… Wat regende het… dus huilde ze!