Quitte à me quitter - Marvin Jouno

Je craque et l’allumette lèche le vent

Et je me brûle et j’incendie nos printemps

Et je souffre dernier dîner, dernière scène

Et j'étouffe l’odeur de mon cœur oxygène

Et je pleure, il fait noir tout éteint

Je meurs, je desserre nos deux mains

Et j’ai peur de grandir en les singeant

Et j’ai peur de me mentir, de faire semblant

Quitte à me quitter, tu t' souviens

Vas, vis, mais reviens

Tatoué sur ton dos, sur le mur mitoyen

Et de mon abri souterrain

Et j’ai cru voir les confins

De nos liens

Oubliés en chemin

Que le tien c’est le mien

Et qu'à nous deux on ne fait qu’un

J’ai cru Bruxelles plus belle et ma peine capitale

Et j’ai vu l'échappée belle, je capitule sans escale

Malgré ce que l’on tînt pour un emblème

Peut être plus même, peut être plus même

Je n’ai pas vu qu’en levant l’ancre je t’empruntais

Et j'étais perdu dans la version du thème

Puis j’ai relu ces quelques notes juste à côté d’un B pointé

C’est pas comme ça qu’on s’aime, c’est pas comme ça qu’on s’aime

Quitte à me quitter, tu t' souviens

Vas, vis, mais reviens

Tatoué sur ton dos, sur le mur mitoyen

Et de mon abri souterrain

Et j’ai cru voir les confins

De nos liens

Oubliés en chemin

Que le tien c’est le mien

Et qu'à nous deux on ne fait qu’un

Quitte à me quitter, tu t' souviens

Vas, vis, mais reviens

Tu me dis vas, vis, mais reviens

Et vas

Et vis, mais reviens

Tu me dis vas, vis, mais reviens

Et vas

Et vis, mais reviens

Ik barst en de lucifer likt de wind

En ik verbrand mezelf en verbrand onze bronnen

En ik heb last van het laatste diner, de laatste scène

En ik stik in de geur van mijn zuurstofhart

En ik huil, het is helemaal donker

Ik sterf, ik laat onze beide handen los

En ik ben bang om op te groeien en ze na te bootsen

En ik ben bang om tegen mezelf te liegen, om te doen alsof

Laat me zelfs, weet je nog

Ga, leef, maar kom terug

Getatoeëerd op je rug, op de scheidingsmuur

En uit mijn ondergrondse schuilplaats

En ik dacht dat ik de grenzen zag

Van onze links

Onderweg vergeten

Dat de jouwe is de mijne

En dat wij twee één zijn

Ik vond Brussel mooier en mijn doodstraf

En ik zag de smalle ontsnapping, ik geef me non-stop over

Ondanks wat werd aangenomen voor een embleem

Misschien meer zelfs, misschien meer zelfs

Ik zag niet dat toen ik het anker woog ik je leende

En ik was verdwaald in de versie van het thema

Dan herlees ik die paar noten naast een gestippelde B

Zo houden we niet van elkaar, zo houden we niet van elkaar

Laat me zelfs, weet je nog

Ga, leef, maar kom terug

Getatoeëerd op je rug, op de scheidingsmuur

En uit mijn ondergrondse schuilplaats

En ik dacht dat ik de grenzen zag

Van onze links

Onderweg vergeten

Dat de jouwe is de mijne

En dat wij twee één zijn

Laat me zelfs, weet je nog

Ga, leef, maar kom terug

Je zegt me: ga, leef, maar kom terug

En gaan

En leef, maar kom terug

Je zegt me: ga, leef, maar kom terug

En gaan

En leef, maar kom terug