Schiele, Lei, Me - Marlene Kuntz

Schiele, calma sensuale e lei,

come stregata

da un corpo scheletrito,

che posa ai suoi occhi con colpa fiaccata.

Scalda l’ambiente un camino,

che ha un fuoco sinuoso

e che volteggia senza peso

dove i suoi piedi stanno molli a riposo.

Entro in quello che vedo

e la penso rivolta verso di me,

per un istante.

«Vedi lo stesso disegno?»

le chiede giocando a far l’altro e non me.

Guardo quel suo guardare

quell’uomo confuso

e sono voluttuosi

quei suoi pensieri che le oscurano il viso.

Mi chiedo se lei sa

che dietro la sua schiena abbronzata

c'è un tale scheletrito

in questo Hotel muto in questa muta vallata.

Entro in quello che vedo

e la penso rivolta verso di me,

per un istante.

«Vedi lo stesso disegno?»

le chiedo giocando a far l’altro e non me.

A far l’altro e non me.

Schiele, sensuele rust en haar,

als betoverd

van een skeletachtig lichaam,

die voor zijn ogen ligt met een verzwakt schuldgevoel.

Een open haard verwarmt de kamer,

die een bochtig vuur heeft

en wervelt gewichtloos

waar zijn voeten zacht zijn in rust.

Ik voer in wat ik zie

en ik denk dat het naar mij is gekeerd,

voor een moment.

'Zie je dezelfde tekening?'

hij vraagt ​​haar de ander te spelen en niet mij.

Ik kijk naar die blik van hem

die verwarde man

en ze zijn voluptueus

die gedachten van haar die haar gezicht donker maken.

Ik vraag me af of je het weet

dan achter zijn gebruinde rug

er is zo'n skelet

in dit stille hotel in deze stille vallei.

Ik voer in wat ik zie

en ik denk dat het naar mij is gekeerd,

voor een moment.

'Zie je dezelfde tekening?'

Ik vraag het haar door de ander te spelen en niet mij.

Om de ander te doen en niet ik.