L'Inganno - Marlene Kuntz

Ti avvicinasti piano

Col pathos di un notturno:

Sotto il sole un pieno di gente

Ma si fece buio presto intorno

E avvinti e immemori ci baciammo;

e poi…

Qual ghigno ingenerò l’inganno!

Te ne andasti come fumo

In fosforescenti spire

Ma non c’era più nessuno attorno

Al risveglio della luce.

E infine

Avvinto e immemore mi addormentai

Ma quante risa, poi, giù nel sonno!

Je naderde langzaam

Met het pathos van een nocturne:

Vol met mensen onder de zon

Maar het werd al snel donker in de buurt

En gebonden en vergeetachtig kusten we;

dan…

Wat een grijns zal ik het bedrog creëren!

Je ging weg als rook

In fosforescerende spoelen

Maar er was niemand meer in de buurt

Als het licht ontwaakt.

En tenslotte

Overweldigd en vergeetachtig viel ik in slaap

Maar hoeveel gelach dan, in slaap!