Il Solitario - Marlene Kuntz

Il solitario, in assenza di loquacit

Avvoltolato in un enigma

Siede pensoso al limite della realt

Accavallando le sue lungha gambe

Lo puoi notare perch un indecifrabile

Porta il suo sguardo negli accessi cosa non si sa

E li pervade di fascino;

Si tocca il mento e si schermisce alla gestualit

Di chi sta accanto e lo incomoda

Lo puoi giurare in sintonia con i fatti suoi

Quand’anche siano sostanzialmente guai

Perch nel suo mondo pace

Ed per questo che lui lo abita

Il solitario, in gran miseria di calorosit

Sta bene al largo di un dilemma che prima o poi avr

E non si chiede come tutta la faccenda finir

No: non si chiede come finir

E non si chiede se l’amore che non d

Si vestirebbe un giorno di fatalit

(Lo stesso amore che non prende

E che vestito a lutto a prenderlo verr;

Lo stesso amore che non prende

E che, bellissimo, a prenderlo verr)

De eenling, bij gebrek aan spraakzaamheid

Verpakt in een raadsel

Hij zit peinzend op de rand van de werkelijkheid

Zijn lange benen kruisen

Je kunt het opmerken omdat het niet te ontcijferen is

Breng je blik in de ingangen wat je niet weet

En het doordringt hen met charme;

Hij raakt zijn kin aan en schermt zich af voor gebaren

Van degenen die naast hen staan ​​en hen overlast bezorgen

Je kunt zweren dat het in overeenstemming is met zijn bedrijf

Zelfs als ze in wezen problemen opleveren

Omdat er in zijn wereld vrede is

En daarom woont hij daar

De eenling, in grote armoede van warmte

Hij is ver af van een dilemma dat hij vroeg of laat zal hebben

En hij vraagt ​​zich niet af hoe de hele zaak zal eindigen

Nee: hij vraagt ​​zich niet af hoe het zal aflopen

En hij vraagt ​​zich niet af of de liefde die hij niet geeft

Ze zou zich op een dag van het lot verkleden

(Dezelfde liefde die niet duurt

En wat een rouwkleding zal hem komen halen;

Dezelfde liefde die niet duurt

En dat, schoonheid, ik zal komen om het te nemen)