Nel Peggio - Marlene Kuntz

Essendo che finì dritto nel peggio

In quell’istante dall’indicibile odore

D’esser carcassa per marcescente ormeggio

S’accorse con assai dolente stupore

Al porto dei rottami presi in ostaggio

Da un vento grato solo a qualche uccello

Capì che non era un sogno nè un miraggio

All’urto con la banchina e al duro scrollo

Denso il mare che no, non ondeggia più (DERIVA!)

Limaccioso come un vizio e niente più (FINITA!)

Denso il mare che no, non disperde più (DERIVA!)

Paludoso e osceno stagno, niente più (FINITA!)

Sentì una falla aprirsi e captò un dileggio

Come ci fosse alcuno al suo tracollo

La chiglia del suo charme (un guscio greggio)

Lo dette in pasto a un mare mai satollo

Denso il mare che no, non ondeggia più (DERIVA!)

Limaccioso come un vizio e niente più (FINITA!)

Denso il mare che no, non disperde più (DERIVA!)

Paludoso e osceno stagno, niente più (FINITA!)

E si laciò succhiare da quel peggio

Con una smorfia di vacuo splendore

Legandosi a quel marcescente ormeggio:

Impiccato!

(senza mostrar dolore)

Ma poi la corda, marcia, si sfilacciò

La presa al collo lentamente allentò

L’abietto si staccò sprofondando

Per toccare tristemente il fondo

Omdat het regelrecht het ergste inging

Op dat moment met een onuitsprekelijke geur

Om een ​​karkas te zijn voor een rottende ligplaats

Hij merkte met zeer pijnlijke verbazing

In de haven van het gegijzelde wrak

Het geeft slechts een paar vogels een dankbare wind

Hij realiseerde zich dat het noch een droom, noch een luchtspiegeling was

De aanvaring met de kade en het harde schudden

Dichte de zee die nee, hij zwaait niet meer (DERIVA!)

Slijmerig als een bankschroef en niets meer (OVER!)

Dichte de zee die nee, niet langer verspreidt (DERIVA!)

Moerassige en obscene vijver, niets meer (OVER!)

Hij hoorde een lek opengaan en ving een bespotting op

Alsof er iemand bij zijn ineenstorting was

De kiel van zijn charme (een ruwe schelp)

Hij voerde het aan een zee die nooit vol was

Dichte de zee die nee, hij zwaait niet meer (DERIVA!)

Slijmerig als een bankschroef en niets meer (OVER!)

Dichte de zee die nee, niet langer verspreidt (DERIVA!)

Moerassige en obscene vijver, niets meer (OVER!)

En hij kuste zuigen van dat ergste

Met een grimas van lege pracht

Door je te binden aan die rottende ligplaats:

Opgehangen!

(zonder pijn te tonen)

Maar toen rafelde het rotte touw

De greep in de nek werd langzaam losser

Het abjecte brak weg zinken

Om helaas de bodem te raken