Ricordo - Marlene Kuntz

«Vale pi l’eternit che raggiunger

O i secondi che da lei mi separano?»

Te lo sarai chiesto, amico angelo

Sul parapetto poco prima di buttarti gi

Ed io ti vedo risucchiato dalla crudelt

Di un’ossessione che biancheggia

Sulla tua faccia:

Cammini ipnotizzando verso l’azzurrit

E verso il ponte che si staglia

E che troneggia

Forse ti chiedi se vero che non credi

Forse rivedi te stesso fino a ieri

Dal giorno in cui sei nato

In ci che stato e non stato

Un giorno la tua voce mi chiam

Per dirmi: «Ti ricordi di Updike?

L’ho preso ed magnifico»

E mentre mi dicevi cos

Pensavo che tu, prima, mai

Avevi telefonato a me…

l’ultimo ricordo che ho di te

E so che non lo perder

Ora ti vedo rasente la rete del ponte

Gettare un’occhiata al fiume

E alle sue sponde

Il conto si rovescia

E ingolli quel che resta dell’angoscia

Un giorno la tua voce…

"De eeuwigheid is meer waard dan het zal bereiken"

Of de seconden die mij van haar scheiden?"

Je moet jezelf hebben afgevraagd, engelenvriend

Op de borstwering net voordat je jezelf naar beneden gooit

En ik zie dat je in wreedheid bent gezogen

Van een obsessie voor bleken

Op je gezicht:

Je loopt hypnotiserend richting azuurblauw

En richting de brug die opvalt

En dat overheerst

Misschien vraag je je af of het waar is dat je niet gelooft

Misschien zie je jezelf nog tot gisteren

Vanaf de dag dat je werd geboren

In wat was en wat niet was

Op een dag riep je stem me

Om me te vertellen: "Herinner je je Updike nog?

Ik nam het en het was prachtig "

En terwijl je me dat vertelde

Ik dacht dat je, voorheen, nooit

Je hebt me gebeld...

de laatste herinnering die ik aan je heb

En ik weet dat ik het niet zal verliezen

Nu zie ik je het net van de brug afromen

Kijk eens naar de rivier

En naar zijn banken

Het aftellen is voorbij

En slikken wat overblijft van de angst

Op een dag is jouw stem...